Het motel leven in Noord Australie
Door: Patricia de Groot
Blijf op de hoogte en volg Patricia
18 September 2017 | Australië, Katherine
Bangkok, zomer 2017. Aanvraag WHV Australië.
Een intense reis overland van Kuala Lumpur terug naar Bangkok. Er was geen geld, pinautomaten deden het niet, een wisselkantoor was er niet bij die grens overgang en er reden die week nauwelijks bussen. Waarom? Geen idee. Het kwam in ieder geval als een verrassing. Dankzij een hele lieve buschauffeur mocht ik mee en kon ik later betalen. Eenmaal terug op mijn ´vaste stekkie´ in Bangkok besloot ik een working Holiday Visa (WHV) aan te vragen. Dit visum geeft jongeren/jong volwassenen de mogelijkheid om te werken en te reizen in Australië. Dit WHV is leeftijdsgebonden en ik wist dat als ik het nog wilde doen in mijn leven dat ik het nu moest aanvragen. Odey zat nog te wachten in Kuala Lumpur voor de goedkeuring van zijn tweede jaar. Als beide visums afgegeven zouden worden, hadden we een nieuw avontuur down under in het vooruitzicht.
Na het invullen van allerlei formulieren kreeg ik de volgende dag al bericht; een medisch onderzoek was vereist omdat ik langer dan een X aantal maanden in Azië had verbleven.
Een lijst met specifieke ziekenhuizen en doktoren was te vinden op de website van de Australische overheid zodat het onderzoek ´legaal´ zou zijn. Ik had nog een dag of 3 in Bangkok en besloot het daar te doen. Bovendien bracht het ziekenhuis in Amsterdam veel hogere kosten met zich mee. Na een afspraak te hebben gemaakt kon ik daar twee dagen later terecht. Sorry, maar ik vond het weer zeer amusant.
Ik kreeg een pakketje met een soort van japans kungfu jasje, stickers voor op je tepels (in beertjes vormen) voor de X-ray foto en een potje voor de opvang van urine.
Bangkoks ´Nursery Hospital´ ziet er prachtig uit met al zijn marmer vloeren en pilaren. Glimmend wit en schoon. Net een verkoelende ijsbaan in de hitte van het Thaise zonnetje. Zo ook het kamertje waar de röntgenfoto werd gemaakt met twee dansende beertjes vastgeplakt op je tepels. Dit was zo gepiept.
Na nog wat kleine testen moest ik urine afgeven. O my, sorry voor de details, maar dat was moeilijk! Ik dronk dagelijks al zo veel meer dan twee liter omdat het zo ontzettend heet was. Hoe ga je dan op een soort van commando nog urine afgeven ook? De doktoren hadden de oplossing; de watertanks kwamen nog net niet in hele colonnes aanrijden om mij met water te voeren. Naja, een beetje overdreven natuurlijk maar water werd kopje na kopje aangereikt.
Ik heb het idee dat er niet eens naar de inhoud van het potje gekeken is aangezien de verpleegster al heel snel terug kwam met de mededeling dat alles in orde was. Nou, prima!
Vanuit het ziekenhuis gaat er gelijk een bericht van goedkeuring naar de Australische overheid en voordat ik terug in mijn kamer was, was het visum afgegeven en ik kon Odey vertellen dat we elkaar snel weer zouden zien. Was dat even fijn zeg. Maar eerst nog je lieve ouders en je lieve broertje vertellen dat je in september weer weggaat terwijl je nog niet eens thuis bent. Sorry mam, pap en broerlief! Odey zijn visum was ondertussen ook afgeven dus alles in kannen en kruiken.
Gaan met die banaan of toch niet?!
Na een heerlijke zomer in Nederland waarin ik extra genoten heb omdat ik mijn 30ste verjaardag in de overvolle zon met vrienden en familie kon vieren, heb ik een paar weken bij Fletcher hotels in Amersfoort gewerkt waardoor ik mijn ticket naar Darwin kon financieren. Goed geregeld dacht ik zo. Juli en Augustus vlogen voorbij en voordat ik het wist was het al zover; op naar Darwin. Odey en ik had hadden bijna dagelijks contact ondanks het 10 uur tijdsverschil en hij had al een kamer en een baantje voor mij geregeld. Wat een cadeautjes allemaal. En ik had er niet eens om gevraagd. Een CV in het engels was dus nog niet nodig. Ik had besloten om de reis in tweeën op te delen en had twee losse vliegtickets geboekt; Amsterdam - Kuala Lumpur. Hier zou ik dan een dag hebben om bij te komen en om vrienden te bezoeken. En Kuala Lumpur-Darwin, na een dag bijslapen van de eerste rit.
Het was maar goed dat daar een dag tussen zat want het begon al goed op Schiphol. Mijn geduld werd gelijk al flink op de proef gesteld.
Een tussenlanding in Oman volgens mij (ik weet het al niet eens meer). Daar ging iets niet goed.
Het eerste deel van de vlucht werd uitgevoerd door KLM. Op Schiphol was het inchecken van je ruimbagage onbemand. Grote machines die achter een klep een groot, gapend gat vertoonden wilden niet mijn backpack inchecken. Op naar de servicebalie.
De vrouw achter de balie begreep dit in eerste instantie ook niet. Er begon zich inmiddels een lange, ongeduldige rij achter mij te vormen. Ongemakkelijk. Na een klein uur kwam mevrouw erachter dat het waarschijnlijk lag aan de overstap. Met telefoontjes plegen naar collega's en het verzinken in computersystemen was zij hier zeker van. Voor het land waar ik een transit had, had je blijkbaar een overstap visum nodig aangezien de overstap meer dan 6 uur duurde (ja, 6 uur en 8 minuten zo iets). Vlieg je zakelijk is dit geen probleem, vlieg je particulier blijkbaar wel. Hier had ik nooit bij stil gestaan omdat ik daar eerder zonder problemen een overstap heb gehad (alleen was deze korter dan 6 uur). Conclusie; de airline kan verder niks voor je doen en je moet zelf contact opnemen met de ambassade om iets last minute te regelen. Ik met bonzend hart het telefoon nummer gegoogled en naar de Ambassade gebeld. Ten eerste zit je met het tijdsverschil en ten tweede was het op een zondag. Ofterwijl; ambassade gesloten.
Het enige wat ik kon doen was ter plekke een nieuwe vlucht boeken, op mijn uit elkaar vallende telefoon, voor de volgende dag en mama en G. een berichtje sturen dat ik weer naar huis zou komen. Oooo en ik was al zo nerveus dat ik wegging, moest ik nog langer wachten. De volgende dag zijn mama en ik met de trein naar Schiphol gegaan en kon mijn Australië avontuur dan echt beginnen. Dag zenuwen, hello Australia mate!
Tja Darwin, wat moet ik daarover zeggen...
Na uiteindelijk een kort nachtje in KL was het alsnog een lange nacht voor het vliegen van de laatste paar uurtjes. Een bezoek aan Australië heeft eigenlijk nooit op mijn lijstje gestaan en ik had ook geen idee wat ik ervan kon verwachtten. Al helemaal niet van Darwin.
In het vroege ochtendgloren, in het pikke donker, kwam ik uiteindelijk aan op het vliegveld. Met heldere sterren aan de hemel en een slaperig hoofd op de aardbodem. De douanier (met zijn overduidelijk heerlijk Nederlands- Engels accent) heette mij van harte welkom in ´the land of the jumping animals´ zoals hij dat zei. Ik kon echt helemaal niks in mij opnemen en voelde de euforie niet die ik anders wel altijd had. De drugshonden vonden mijn tas gelukkig niet interessant en liepen weg in tegengestelde richting. Eenmaal buiten sprong ik in het airport busje die je bij je accommodatie afzette. Ideaal.
Voor iemand die haar voorkeur geeft aan een tent was dit wel erg luxe waar ik uitstapte in de vroege ochtend. Namelijk; het Hilton hotel Darwin. Een vriend van Odey werkte voor het Hilton en had een kamer voor ons geregeld met een heel lief welkomstbriefje en een fles prosecco. De aardige mensen achter de receptie hadden duidelijke instructies gekregen en om 5.30 uur lag ik eindelijk in bed. Zo he, ik was helemaal in de zevende hemel. Ik moet bekennen dat dat toch wel erg fijn was om in zo'n mega groot, perfect bed neer te ploffen en weg te zinken tussen de kussens. Odey vertrok op tijd met de bus die ochtend vanuit Katherine (het outback stadje waar we een paar maanden zouden gaan wonen en werken) en arriveerde rond de middag ook in het hotel. Naast het fijne weerzien ook nog eens super handig. Hij woonde al een jaar in Katherine en Darwin dus had ik ook nog eens een persoonlijke gids.
Tja, Darwin… wat moet ik daarover zeggen…
Ik kon mij er al geen voorstelling bij maken maar dit had ik ook niet verwacht. Pas bij mijn derde bezoek kon ik de beauty ervan inzien. De esplanade, de voor het oog o zo blauw kleurende zee, de palmbomen, de cafeetjes.
Ik was geshockeerd, heel erg geshockeerd door wat ik zag en wilde gillend wegrennen van ongeloof. Wat mij gelijk opviel waren de vele aboriginals die overal op straat zwerfden. In parken, aan de kustlijn, voor winkels. Bedwelmd door drugs en alcohol. Ik had mij door meerdere mensen laten vertellen dat dit ´normaal´ zou zijn, dat dit bij het leven en het straatbeeld hoorden. Dat de Aboriginals daar zo leven en zo vuil behandeld worden door de ´blanken´ daar ga ik verder niet eens op in. Allemaal zo triest. Ook in Katherine en het grootste deel van van het Noordelijk Territorium zag ik ´Wit tegen Zwart´.
In de stadsbussen hing het telefoonnummer van de ´Aboriginal politie´. Word je lastig gevallen door een Aboriginal bel je dat nummer en komt er ´speciale´ politie de bus in om ze eigenhandig te verwijderen. Buschauffeurs zelf mogen niks doen. Die zitten weggestopt achter glas en mogen ook geen praatje aangaan met de passagiers die instappen.
Zo heb ik een keer gezien dat een ´blank´ persoon een Aboriginal uitlokte, deze uiteindelijk over de zeik ging waarbij de ´blanke´ persoon de politie belde en de ´zwarte´ persoon uiteindelijk de bus werd uitgezet. Tuurlijk spelen er van beide kanten dingen maar hier kan ik absoluut niet tegen.
Na de eerste indrukken en ervaringen in het land down under was het tijd om op de bus te stappen naar mijn volgende woon en werkplaats; Katherine.
Katherine
Over de Stuart Highway reed de bus ons in 350 KM ten zuiden van Darwin naar de derde grootste plaats in het Noordelijk Territorium; Katherine. Met Darwin als dichtstbijzijnde stad staat Katherine met zijn 10.000 inwoners bekend om het prachtige nationaal park ´Nitmiluk´, de Katherine hotsprings en de Cutta Cutta caves. Het wordt ook wel the ´Gateway´ genoemd van het Noordelijk Territorium omdat waar je ook heen gaat (Darwin, Broom, Cairns, Alice Springs, Adelaide) je altijd door dit plaatsje komt. Nu klinkt het misschien groot met zijn 10.000 inwoners maar echt, dat is het niet. Je moet er tegen kunnen om in plaatsen zoals dit (letterlijk de middle of nowhere) te willen en kunnen wonen.
De ruim 300 KM lange, kale, bruine, rechte weg bestond uit aangereden kangaroos en autowrakken die wegroesten aan de kant van de weg. Zonder verzekering is het niet de moeite waard om je auto op te laten halen en worden vervolgens dan ook in de berm gezet en nooit meer naar omgekeken omdat een andere auto kopen voordeliger is. Eenmaal aangekomen in Katherine en wederom drugshonden die gelukkig mijn tas weer niet interessant vonden, bleef ik de rest van de dag in een negatieve spiraal zitten. Ik deed er ook geen moeite voor om eruit te komen trouwens. Overal dronken, scheldende mensen. Wederom ´wit´ tegen ´zwart´ om het maar even zo te zeggen.
Odey bracht ons naar Palm Court backpackers. Hier verblijven de meeste reizigers die langer dan 3 maanden werken in Katherine. Crapy kamers maar wel de gezelligste plek om te zijn. Alleen de keuken was gedeeld. Dit was gezellig. ´S avonds zwemmen en eten met je nieuwe gemaakte vrienden. Odey had er al helemaal voor gezorgd dat onze de kamer klaar was. Die jongen was echt een persoonlijke reisgids. Na een beetje geïnstalleerd te zijn, zijn vrienden te hebben ontmoet en boodschappen te hebben gedaan bij Woolworths (de enige supermarkt in het plaatsje) was het tijd om te slapen. De volgende dag zou ik een kijkje gaan nemen op mijn nieuwe werkplek die Odey dus ook al voor mij had geregeld.
Work work work work work
Op naar the Pine Tree Motel. Na kennis te hebben gemaakt met de manager en de assistent manager kwam ik erachter hoeveel er nog geregeld moest worden. Naast het invullen van formulieren en documenten om daar aan de slag te kunnen moest ik een bankrekening openen en een tax number aanvragen (ook daar ben je slaaf van de overheid omdat je je moet aanmelden bij de belastingdienst; ook daar kom je er niet onderuit). Na heel wat telefoontjes naar het belastingkantoor en bezoekjes aan de bank, met verhalen waar je maar ja op knikt omdat je uiteindelijk te moe bent om alles goed te willen begrijpen, was ook dat afgerond. Mijn contactpersoon bij de bank werkte vaak op de dag dat de aboriginals hun wekelijkse uitkering konden ophalen waarbij je wel even zoet was met wachten en er een geur binnen hing van hier tot aan Tokyo. Niet te harden. Net zoals hier op de vrijdagmiddag boodschappen doen een heuse drukte is, is dat daar ook op die specifieke dag. Winkelwagens worden volgeladen en een grote rij voor de bottleshop (een Mitra of een Gall & Gall zou ik maar zeggen) wordt alsmaar groter terwijl deze nog niet eens open is. In de supermarkten hier vind je geen druppel alcohol en in de bottle shops wordt je ID gescand. Ook staat er ten alle tijden een bewaker voor de ingang die bezoekers in de gaten houdt. Maar goed, ik dwaal helemaal af.
Odey werkte al bijna een jaar in het motel en een medewerker housekeeping was welkom. Dat was wel even anders werken dan bij Fletcher. Niet dat ik om housekeeping zat te springen maar voor nu was het oke en ik was blij dat ik aan de slag kon. Wat moet je anders ook in Katherine doen? The Pine Tree motel is een goed bezocht motel met 50 kamers, ruime parkeergelegenheid, een zwembad en een BBQ area waarbij alles aanwezig is. De eerste week liep ik met Odey en een Filipijnse Collega mee die mij inwerken. Het was vooral heel gezellig maar ook vooral heel hard werken. Er werd streng op de tijd gelet en ik moest heel erg wennen aan de temperatuur en het klimaat. Het was elke dag rond de 40 graden celsius en tijd om stil te zitten was er niet bij. We waren een stel oververhitte, rode, van het zweet druipende monsters die jaloers waren op mensen die lagen te chillen in het zwembad onder het genot van een drankje. Er was geen lift aanwezig waarbij wij de linnen, die in grote waszakken werden gestopt, over onze schouder naar beneden moesten dragen. Het stiekem van de stenen trap af laten rollen was echt not done. Begrijpelijk want de dure zakken begonnen gaten te vertonen. Echt, ik overdrijf niet, maar dit was echt zwaar. We voelden ons bankrovers, uit Donald Duck, die met gebogen rug en schouders overvolle zakken mee kaapten. Goede workout was het wel. Alle verschillende soorten linnen en kleuren werden gescheiden en het was aan ons de taak om in te schatten waar we te kort aan hadden zodat we voldoende schone linnen terug zouden krijgen diezelfde dag. Elke categorie kamer had zijn specifieke kleur linnen en handdoeken. Het prijsverschil moet toch ergens in liggen. Patricia…..cijfers… inschattingen maken...gaan niet altijd samen op. Dit mocht Odey mooi doen. Het was al een hele taak om überhaupt de housekeeping lijst te begrijpen en bij te houden. Na letterlijk bloed, zweet en tranen was ik er klaar mee. Er was altijd wel iets ´niet goed´ of ´niet in orde´. Mensen moeten ook áltijd wat te zeuren en te klagen hebben. Hierdoor werd ik steeds getrickerd en geconfronteerd met een leerdoel; je niet alles zo persoonlijk aantrekken. Na twee maanden kwam ik elke ochtend binnen met buikpijn van de zenuwen. Wat zou er nu weer mis zijn? Ik had mezelf in zo'n negatieve spiraal naar beneden gehaald dat ik hierin ook echt was gaan geloven, dat ik niks goed kon doen. Op de een of andere manier kon ik mezelf deze keer geen stop toezeggen. Soms klagen mensen terecht maar als je komt om te melden dat de twee handdoeken op het bed niet helemaal perfect symmetrisch liggen of dat het ´vouwtje´ in het toiletpapier niet is blijven zitten om op deze manier je geld terug te krijgen…. come on! Wat ik wel heel leuk vond was nieuwe mensen inwerken en aansturen.
Nadat Odey en ik drie maanden lang andere bizarre avonturen hadden beleefd, tijdens onze roadtrip, kwamen we weer terug in Katherine en konden we weer aan de slag in het motel. Hier schrijf ik later over in een volgend blog. Wat waren wij blij dat wij thuis waren op een veilige, bekende plek met zoveel lieve mensen om ons heen.
Nachtdiensten
Kamers die wij absoluut niet hadden gemist waren kamers bewoond door Chinezen of Aboriginals. O my, hier ga ik verder niet op in. Soms kom je grappige verrassingen tegen en soms ook gewoon hele vieze. Vooral vieze mensen. Zoals een exhibisionist die zijn zaakje maar al te graag op totaal onverwachte momenten liet zien. Als je dacht dat hij niet op zijn kamer was, na drie keer kloppen, dan heb je het mis; dan sprong hij in een keer poedelnaakt uit de douche of onverwachts kwam hij dan achter het bed tevoorschijn in zijn blote tokus. Deze meneer is uiteindelijk zelfs door de politie verwijderd. Of wat denk je van andere onaangename gasten zoals een meters lange slang (in dit geval een dikke, glimmende python die lekker chill lag te zonnen volgens de manager) die ´s ochtends voor je kamer zich helemaal heeft vastgeklampt aan de trapleuning. Uitzondering hoor maar toch; je hart maakt wel even een sprongetje.
De manager (die overigens echt een super aardig en behulpzaam man was) hield een oogje in het zeil en hielp met alles waar ik tegenaan liep. Bijvoorbeeld bij het overlijden van oma, toen meneer de dokter in mijn nagel moest snijden en ik uit de running was, de ziekenhuis bezoekjes vanwege ontstekingen in de bijholtes en keel en de krentenbaard die zich maar bleef verspreiden. Een jaar vol goede gezondheid. Hij besloot dat het tijd was om een ander hotel te managen en de assistent manager werd manager. Ik was gevraagd of ik de receptie wilde doen. Ja, leuk! Dit hield wel in dat ik ook nachtdiensten moest draaien. Ooo, wat had ik mijzelf nou weer op de hals gehaald. Ik had geen idee dat ik zoveel taken zou krijgen. Als ik sommige dingen van te voren had geweten had ik uit angst het misschien wel afgeslagen. Ook dit heeft veel tranen en frustratie gekost maar het leverde ook veel op. Odey begon ´s ochtends voor zessen met de voorbereidingen van het ontbijtbuffet die hij verzorgde. The Pine Tree motel lag letterlijk op de hoek van Palm Court dus dat was fijn. Als we een vol motel hadden opende we ´s ochtends samen. Dan hielp ik hem eerst mee met de voorbereidingen en opende ik om 7.00 uur de receptie. Hekken openen, programma's gereed maken, telefoons terug verbinden naar de receptie (die je ´s avonds doorverbindt naar je mobiel of andere telefoon zodat je 24/7 bereikbaar bent). Af en toe bleek dat er toch een kamer niet was schoongemaakt en moest dat er nog even snel tussendoor.
De ochtendspits vond ik echt het meest verschrikkelijke tijdstip van de dag. Alles maar dan ook álles gebeurt tegelijk. Checken of mensen die binnenkomen voor het ontbijt ook echt ontbijt hebben geboekt (zoveel die toch nog binnen willen sneaken), mensen die uitchecken en daar een (verplicht)praatje mee maken, sleutelkaarten controleren, checken of alle betalingen zijn gedaan van vertrekkende gasten zo niet afhandelen, telefoontjes opnemen van bedrijven die bellen om reserveringen te maken en lastige vragen stellen waar ik geen idee van had waar ze het over hebben in hun vakjargon (voornamelijk bouwvakkers en elektriciens blijven voor langere periodes in Katherine om een klus ergens in het noordelijk territorium te klaren), mensen die tours willen boeken en auto´s willen huren voor later op de dag waarbij de online reserveringssystemen het vaak niet deden en je moest bellen naar het verhuurbedrijf of het tour bureau. Ook moest de voorbereiding van de housekeeping snel worden uitgevoerd (zoals lijsten uitdraaien en aangeven welke kamers er moesten worden schoongemaakt) zodat zij bij binnenkomst gelijk aan de slag konden, nieuwe sleutelkaarten moesten worden geprogrammeerd en moest ik met het pinapparaat de boekingskosten chargen van de gasten die die dag zouden arriveren. De opgegeven pasnummers werkten niet altijd waardoor je ´aan de achterkant´ van bijv. booking.com de juiste bankgegevens moest zien te achterhalen om het bedrag alsnog af te schrijven. Werkte dit ook niet? Dan moest je de gast bellen en om geldige kaartgegevens vragen. En ook de klusjesman mocht aan het werk gezet worden.
Er werd verwacht dat je in hoog tempo je werkzaamheden verrichtte, mensen vooral niet liet wachten en alle inkomende telefoontjes tegelijkertijd opnam. En ik heb al zo'n gruwelijk hekel aan telefoneren. Drie lijnen die tegelijkertijd rinkelden was geen uitzondering en zie het maar op te lossen. Net zoals Jochem Myjer zegt: adem in adem uit.
En het aller aller aller meeste verschrikkelijke in de ochtenden was het uitdraaien van het financieel rapport. Het eerste en meest belangrijke onderdeel van de dag was dus het financieel rapport opstellen. Hieruit kon de winst van de dag daarvoor uit opgemaakt worden. Alle getallen van documenten en bonnetjes moesten precies overeenkomen met deze lijst en als dit niet overeenkwam mocht je absoluut geen nieuwe betalingen verrichten die ochtend want dan haalde je financiële dagen door elkaar. Uit ten boze! Nou, je raad het misschien al maar dat ging vaak niet goed. Hierdoor kon ik ´s ochtends geen eventuele betalingen verrichten met de vertrekkende klanten en moest ik de manager wakker bellen om uit te zoeken waar het mis was gegaan zodat zij het kon herstellen. Soms was het duidelijk na één blik op het papier te werpen en soms kostte het haar wel de hele ochtend om deze puzzel op te lossen. Ze verbaasde zich erover hoe ik in vredesnaam bepaalde fouten kon maken. Bijna onmogelijk in haar ogen. Ze heeft er een hoop grijze haren en een andere manier van denken aan overgehouden. En Odey maar tegen mij blijven zeggen dat het niet het einde van de wereld is en dat er voor alles een oplossing is als hij mij weer naar beneden zag af dwalen. Het was een moeilijk les voor mij blijkbaar want zo ging het maanden door.
Na ruim twee maanden besloten wij het anders te doen en optimaal gebruik te maken van onze eigen kwaliteiten. Zij zou het financiële gedeelte oppakken en bestellingen doen aangezien zij een rekenwonder is en ik zou mij voornamelijk bezighouden met het contacten leggen en onderhouden van gasten, werknemers en bedrijven. Mijn sterke kant.
Mijn favoriete moment van de dag was het verwelkomen en inchecken van nieuwe gasten.
Informatie verschaffen over het motel maar ook wat verder te doen in Katherine en daarbuiten. Regelmatig werd ik gevraagd of ik tours wilde boeken voor een kano of helicoptervlucht. Nu weet ik dus ook hoe het met commissies zit en dat flink oplopen per boeking; een extra zakcentje in de week (je wordt daar veelal per week uitbetaald).
Boekingen over de telefoon vond ik altijd heel spannend want vaak kon ik de persoon aan de andere van de lijn moeilijk verstaan. Die zware Australische accenten (vooral mensen uit Victoria) en dan in een vreemde taal. Soms schaamde ik mij rot als ik voor een 5de keer de achternaam of straatnaam of woonplaats moest vragen. Als ik het woord liet spellen typte ik het snel in in Google en kon ik uiteindelijk het gehucht vinden zonder het nog een keer te moeten vragen. Soms waren mensen ook echt beledigd. Zo was er een meneer Box wat ik als meneer Pox had verstaan wat blijkbaar iets bekend met een niet positieve betekenis. Of dat er een overboeking was omdat ik tijdens het contact met booking.com en trivago.com iets verkeerd had begrepen en dus een geldige boeking had verwijderd. Toen deze mensen aankwamen en hun naam noemde kon ik wel door de grond zakken. En zo zijn er zoveel dingen niet goed gegaan dat ik er bijna niks positiefs uit kon halen. Ik herkende mijzelf niet. Terwijl dat gasten mij heel representatief vonden en tevreden waren hoe ik ´problemen oploste´ (zoals TV s die niet werkten, rond vliegende kakkerlakken of mierenkolonies die verwijderd moesten worden, klachten afhandeling). En dan lees je op tripadvisor een review dat er zo'n leuk jong, hip, europees, zeer hulpvaardige meid achter de bali zat. Hoe leuk omdat over jezelf te lezen haha. Als het ´s middags rustig was nam ik de telefoon mee naar buiten en werkte Odey en ik samen aan de tuin en maakten we het zwembad schoon.
Je komt zulke leuke, mooie, super toffe mensen tegen van over de hele wereld. Zo ook een jong Nederlands gezin met hun 5 jarig zoontje. Hij is mijn beste maatje geweest voor drie dagen. Meehelpen achter de receptie, kijkjes nemen in de keuken, meehelpen met tuinieren. Jonge stellen, australiërs die net met pensioen zijn en in hun camper wonen en het land doorreizen. Of flirtende bouwvakkers die regelmatig een tijd terug kwamen en zó irritant overduidelijk aandacht wilden of aan het flirten waren. Tot briefjes achterlaten achter de receptie en onder mijn deur schuiven toen ze eenmaal wisten wanneer ik welke dagen van de week in welke kamer sliep. Hun niet aantrekkelijk 12 pack overdreven showden door hun shirt uit te trekken op het balkon. Odey en ik hebben ons helemaal te pletter gelachen. Wat hebben we ontzettend veel lol gehad met het hele team. Etentjes, uitgaan. Erg gezellig.
Wat ook erg leuk was waren de touringcars met ouderen die een rondreis maakten en dan bij ons in het motel kwamen overnachten. Odey en ik waren dan met de manager de hele middag bezig om de tuin klaar te maken en boodschappen te doen voor de gasten en het eten te bereiden. Alles prachtig gevouwen en helemaal volgens de etiketten. Een waar feestje waar we dan samen met de manager en assistent manager heerlijke zwoele avonden hadden vol gezelligheid. En drank was soms niet aan te slepen. Heb het idee dat dat een cultuur ding is want overal waar ik ben geweest drinken drinken drinken drinken.
En dan de nachten in het motel. Ik was zo zenuwachtig aan het begin want je hebt geen idee wat er kan gebeuren. De eerst weken was Odey er gelukkig bij ook al kon hij niks doen maar het idee van een man achter de hand hebben gaf toch wel een veilig gevoel.
Na ´s avonds de receptie af te sluiten kon ik pas om 22.00 uur de hekken sluiten en moest ik vaak vechten om wakker te blijven. Ik slaap nou eenmaal altijd vroeg. Mensen ontvangen een gate code om weer binnen te komen. Zo stonden de autos veilig geparkeerd.
De telefoon van kantoor verbond je door naar eigen mobiele telefoon en de telefoon op je kamer. Heerlijk om regelmatig in het motel te slapen. Ik kon tijdens deze nachten prima slapen en als de telefoon ging was ik ook gelijk super alert, ergens lig je er dan toch op wakker. De meest uiteenlopen telefoontjes kwamen voorbij; mensen die hun sleutel vergeten waren of zichzelf hadden buitengesloten, mensen die de gate code waren vergeten omdat ze domweg te dronken waren, gasten die overlast hadden van buren die veelal dronken waren, maar ook mensen die buiten op de vuist gingen met elkaar en die je ´even´ in hun agressiviteit uit elkaar moest zien te halen. Ook is het één keer voorgekomen dat een van de gasten ´s nachts onwel werd. Gelukkig wist ik dat één van onze gasten een arts was die snel tevoorschijn kwam bij het horen van de noodkreten.
En soms was ik zo slim om mezelf wakker te houden met onnodige fouten. Het kwam regelmatig voor dat gasten na sluitingstijd kwamen. Op hun mobiel kregen ze instructies om het hek en de kluis naast de receptie te openen. In deze kluis lag er dan een envelop met instructies en de sleutelkaart van de kamer. Twee vrachtwagenchauffeurs had ik ingecheckt in het systeem voordat ik afsloot maar nooit de sleutel in de envelop met instructies gedaan om vervolgens in de kluis te leggen. Tegen 1.00 uur ´s nachts belden ze waar de instructies bleven. Oeps, snel verstuurd. Om 3.00 uur belden ze weer dat ze hun kamer niet in konden komen, oeps, had ik de sleutel niet geactiveerd op hun naam. Ik vervolgens in mijn pyjama naar de receptie om de sleutel aan te maken. Daar was de manager niet blij mee en ik kreeg mij toch de wind van voren. De twee chauffeurs konden er alleen maar om lachen en kwamen sindsdien elke maand terug. Maarja, alles voor het geld, snelheid en klantvriendelijkheid...ja...niet mijn stijl van werken.
De nachten die ik daar uiteindelijk alleen heb doorgebracht waren prima. Je zelfvertrouwen en handelen groeien enorm en je vermogen om oplossingsgericht en direct te handelen ook. Superpowers die aan het oppervlak kwamen.
Bepaalde doelgroepen gaven altijd problemen en dat ging zo ver dat ik er zelfs vrede mee had dat deze niet welkom meer waren. Klinkt heel erg en dat is het misschien ook maar het was echt niet meer te doen na zoveel maanden steeds nieuwe kansen geven omdat je niemand wel uitsluiten. Ook kwam er regelmatig een groep aboriginals logeren, gefinancierd door de overheid, die met hun sociaal werkers een soort van re integratie deden. Pittige doelgroep maar zeer vriendelijke mensen die bepaalde regels moesten naleven (zoals geen drank) anders zouden zij verwijderd worden. Verschrikkelijk. Gelukkig is dat nooit gebeurt maar ik voelde mij wel een sociaal werker tussen deze aboriginals en hun sociaal werkers.
Na een tijdje voelde ik mij wel opgesloten. Soms werkten we 10 weken achter elkaar, 7 dagen in de week. Met housekeeping begon je vroeg en eindigde je vroeg. Je had dan nog je hele middag en avond. Super lekker. Er was een week dat ik het motel niet kon verlaten en Odey en andere vrienden boodschappen hebben moeten doen. 7 dagen en nachten achter elkaar door. Ik miste mijn vrienden die lekker gingen zwemmen in de hotsprings of gingen kanoën in de katherine Gorge of ´s avonds lekker aan de BBQ zaten. Een keer had ik mijn telefoon doorverbonden naar mijn mobiel en liep ik naar Palm Court waar iedereen gezellig met elkaar zat te BBQen en spelletjes te doen. Helaas werd ik na 15 minuten gebeld en heb ik een sprintje getrokken terug naar het motel. Toen vond ik het niet meer leuk worden. Om onrust te voorkomen mochten ze ook niet meer bij mij komen eten. Leuk zo'n zwembad maar saai zonder gezelligheid.
Onverwachte verrassingen waren er altijd. Zoveel cadeautjes om je heen, als je het maar wilt zien.
Tekeningen van kinderen, uitnodigingen van gasten om een biertje te komen drinken met ze, ik heb een keer een schilderijtje mogen ontvangen van een vrouw die deze speciaal voor mij had gemaakt en er was zelfs een vrouw (uit een van de touring groepen) die mij haar oorbellen graag wilde geven. Zo lief van mensen.
Er is zoveel meer gebeurd maar ik heb nu al een veel groter verhaal weggetikt dan dat ik wilde dus ik eindig dit deel.
Volgend blog is nog niet in de maak maar zal gaan over mijn eerst gekochte auto ooit en hoe deze aan zijn eind kwam, de lange, bizarre roadtrip die Odey en ik hebben gemaakt met orkanen, overstromingen, ruimte reizen, spooksteden, kangoeroes en emoes, dolfijnen, het plukken van sinaasappels, het maken van testen, pakken van vijgen, oud en nieuw vieren in Melbourne en nog veel meer.
Een intense reis overland van Kuala Lumpur terug naar Bangkok. Er was geen geld, pinautomaten deden het niet, een wisselkantoor was er niet bij die grens overgang en er reden die week nauwelijks bussen. Waarom? Geen idee. Het kwam in ieder geval als een verrassing. Dankzij een hele lieve buschauffeur mocht ik mee en kon ik later betalen. Eenmaal terug op mijn ´vaste stekkie´ in Bangkok besloot ik een working Holiday Visa (WHV) aan te vragen. Dit visum geeft jongeren/jong volwassenen de mogelijkheid om te werken en te reizen in Australië. Dit WHV is leeftijdsgebonden en ik wist dat als ik het nog wilde doen in mijn leven dat ik het nu moest aanvragen. Odey zat nog te wachten in Kuala Lumpur voor de goedkeuring van zijn tweede jaar. Als beide visums afgegeven zouden worden, hadden we een nieuw avontuur down under in het vooruitzicht.
Na het invullen van allerlei formulieren kreeg ik de volgende dag al bericht; een medisch onderzoek was vereist omdat ik langer dan een X aantal maanden in Azië had verbleven.
Een lijst met specifieke ziekenhuizen en doktoren was te vinden op de website van de Australische overheid zodat het onderzoek ´legaal´ zou zijn. Ik had nog een dag of 3 in Bangkok en besloot het daar te doen. Bovendien bracht het ziekenhuis in Amsterdam veel hogere kosten met zich mee. Na een afspraak te hebben gemaakt kon ik daar twee dagen later terecht. Sorry, maar ik vond het weer zeer amusant.
Ik kreeg een pakketje met een soort van japans kungfu jasje, stickers voor op je tepels (in beertjes vormen) voor de X-ray foto en een potje voor de opvang van urine.
Bangkoks ´Nursery Hospital´ ziet er prachtig uit met al zijn marmer vloeren en pilaren. Glimmend wit en schoon. Net een verkoelende ijsbaan in de hitte van het Thaise zonnetje. Zo ook het kamertje waar de röntgenfoto werd gemaakt met twee dansende beertjes vastgeplakt op je tepels. Dit was zo gepiept.
Na nog wat kleine testen moest ik urine afgeven. O my, sorry voor de details, maar dat was moeilijk! Ik dronk dagelijks al zo veel meer dan twee liter omdat het zo ontzettend heet was. Hoe ga je dan op een soort van commando nog urine afgeven ook? De doktoren hadden de oplossing; de watertanks kwamen nog net niet in hele colonnes aanrijden om mij met water te voeren. Naja, een beetje overdreven natuurlijk maar water werd kopje na kopje aangereikt.
Ik heb het idee dat er niet eens naar de inhoud van het potje gekeken is aangezien de verpleegster al heel snel terug kwam met de mededeling dat alles in orde was. Nou, prima!
Vanuit het ziekenhuis gaat er gelijk een bericht van goedkeuring naar de Australische overheid en voordat ik terug in mijn kamer was, was het visum afgegeven en ik kon Odey vertellen dat we elkaar snel weer zouden zien. Was dat even fijn zeg. Maar eerst nog je lieve ouders en je lieve broertje vertellen dat je in september weer weggaat terwijl je nog niet eens thuis bent. Sorry mam, pap en broerlief! Odey zijn visum was ondertussen ook afgeven dus alles in kannen en kruiken.
Gaan met die banaan of toch niet?!
Na een heerlijke zomer in Nederland waarin ik extra genoten heb omdat ik mijn 30ste verjaardag in de overvolle zon met vrienden en familie kon vieren, heb ik een paar weken bij Fletcher hotels in Amersfoort gewerkt waardoor ik mijn ticket naar Darwin kon financieren. Goed geregeld dacht ik zo. Juli en Augustus vlogen voorbij en voordat ik het wist was het al zover; op naar Darwin. Odey en ik had hadden bijna dagelijks contact ondanks het 10 uur tijdsverschil en hij had al een kamer en een baantje voor mij geregeld. Wat een cadeautjes allemaal. En ik had er niet eens om gevraagd. Een CV in het engels was dus nog niet nodig. Ik had besloten om de reis in tweeën op te delen en had twee losse vliegtickets geboekt; Amsterdam - Kuala Lumpur. Hier zou ik dan een dag hebben om bij te komen en om vrienden te bezoeken. En Kuala Lumpur-Darwin, na een dag bijslapen van de eerste rit.
Het was maar goed dat daar een dag tussen zat want het begon al goed op Schiphol. Mijn geduld werd gelijk al flink op de proef gesteld.
Een tussenlanding in Oman volgens mij (ik weet het al niet eens meer). Daar ging iets niet goed.
Het eerste deel van de vlucht werd uitgevoerd door KLM. Op Schiphol was het inchecken van je ruimbagage onbemand. Grote machines die achter een klep een groot, gapend gat vertoonden wilden niet mijn backpack inchecken. Op naar de servicebalie.
De vrouw achter de balie begreep dit in eerste instantie ook niet. Er begon zich inmiddels een lange, ongeduldige rij achter mij te vormen. Ongemakkelijk. Na een klein uur kwam mevrouw erachter dat het waarschijnlijk lag aan de overstap. Met telefoontjes plegen naar collega's en het verzinken in computersystemen was zij hier zeker van. Voor het land waar ik een transit had, had je blijkbaar een overstap visum nodig aangezien de overstap meer dan 6 uur duurde (ja, 6 uur en 8 minuten zo iets). Vlieg je zakelijk is dit geen probleem, vlieg je particulier blijkbaar wel. Hier had ik nooit bij stil gestaan omdat ik daar eerder zonder problemen een overstap heb gehad (alleen was deze korter dan 6 uur). Conclusie; de airline kan verder niks voor je doen en je moet zelf contact opnemen met de ambassade om iets last minute te regelen. Ik met bonzend hart het telefoon nummer gegoogled en naar de Ambassade gebeld. Ten eerste zit je met het tijdsverschil en ten tweede was het op een zondag. Ofterwijl; ambassade gesloten.
Het enige wat ik kon doen was ter plekke een nieuwe vlucht boeken, op mijn uit elkaar vallende telefoon, voor de volgende dag en mama en G. een berichtje sturen dat ik weer naar huis zou komen. Oooo en ik was al zo nerveus dat ik wegging, moest ik nog langer wachten. De volgende dag zijn mama en ik met de trein naar Schiphol gegaan en kon mijn Australië avontuur dan echt beginnen. Dag zenuwen, hello Australia mate!
Tja Darwin, wat moet ik daarover zeggen...
Na uiteindelijk een kort nachtje in KL was het alsnog een lange nacht voor het vliegen van de laatste paar uurtjes. Een bezoek aan Australië heeft eigenlijk nooit op mijn lijstje gestaan en ik had ook geen idee wat ik ervan kon verwachtten. Al helemaal niet van Darwin.
In het vroege ochtendgloren, in het pikke donker, kwam ik uiteindelijk aan op het vliegveld. Met heldere sterren aan de hemel en een slaperig hoofd op de aardbodem. De douanier (met zijn overduidelijk heerlijk Nederlands- Engels accent) heette mij van harte welkom in ´the land of the jumping animals´ zoals hij dat zei. Ik kon echt helemaal niks in mij opnemen en voelde de euforie niet die ik anders wel altijd had. De drugshonden vonden mijn tas gelukkig niet interessant en liepen weg in tegengestelde richting. Eenmaal buiten sprong ik in het airport busje die je bij je accommodatie afzette. Ideaal.
Voor iemand die haar voorkeur geeft aan een tent was dit wel erg luxe waar ik uitstapte in de vroege ochtend. Namelijk; het Hilton hotel Darwin. Een vriend van Odey werkte voor het Hilton en had een kamer voor ons geregeld met een heel lief welkomstbriefje en een fles prosecco. De aardige mensen achter de receptie hadden duidelijke instructies gekregen en om 5.30 uur lag ik eindelijk in bed. Zo he, ik was helemaal in de zevende hemel. Ik moet bekennen dat dat toch wel erg fijn was om in zo'n mega groot, perfect bed neer te ploffen en weg te zinken tussen de kussens. Odey vertrok op tijd met de bus die ochtend vanuit Katherine (het outback stadje waar we een paar maanden zouden gaan wonen en werken) en arriveerde rond de middag ook in het hotel. Naast het fijne weerzien ook nog eens super handig. Hij woonde al een jaar in Katherine en Darwin dus had ik ook nog eens een persoonlijke gids.
Tja, Darwin… wat moet ik daarover zeggen…
Ik kon mij er al geen voorstelling bij maken maar dit had ik ook niet verwacht. Pas bij mijn derde bezoek kon ik de beauty ervan inzien. De esplanade, de voor het oog o zo blauw kleurende zee, de palmbomen, de cafeetjes.
Ik was geshockeerd, heel erg geshockeerd door wat ik zag en wilde gillend wegrennen van ongeloof. Wat mij gelijk opviel waren de vele aboriginals die overal op straat zwerfden. In parken, aan de kustlijn, voor winkels. Bedwelmd door drugs en alcohol. Ik had mij door meerdere mensen laten vertellen dat dit ´normaal´ zou zijn, dat dit bij het leven en het straatbeeld hoorden. Dat de Aboriginals daar zo leven en zo vuil behandeld worden door de ´blanken´ daar ga ik verder niet eens op in. Allemaal zo triest. Ook in Katherine en het grootste deel van van het Noordelijk Territorium zag ik ´Wit tegen Zwart´.
In de stadsbussen hing het telefoonnummer van de ´Aboriginal politie´. Word je lastig gevallen door een Aboriginal bel je dat nummer en komt er ´speciale´ politie de bus in om ze eigenhandig te verwijderen. Buschauffeurs zelf mogen niks doen. Die zitten weggestopt achter glas en mogen ook geen praatje aangaan met de passagiers die instappen.
Zo heb ik een keer gezien dat een ´blank´ persoon een Aboriginal uitlokte, deze uiteindelijk over de zeik ging waarbij de ´blanke´ persoon de politie belde en de ´zwarte´ persoon uiteindelijk de bus werd uitgezet. Tuurlijk spelen er van beide kanten dingen maar hier kan ik absoluut niet tegen.
Na de eerste indrukken en ervaringen in het land down under was het tijd om op de bus te stappen naar mijn volgende woon en werkplaats; Katherine.
Katherine
Over de Stuart Highway reed de bus ons in 350 KM ten zuiden van Darwin naar de derde grootste plaats in het Noordelijk Territorium; Katherine. Met Darwin als dichtstbijzijnde stad staat Katherine met zijn 10.000 inwoners bekend om het prachtige nationaal park ´Nitmiluk´, de Katherine hotsprings en de Cutta Cutta caves. Het wordt ook wel the ´Gateway´ genoemd van het Noordelijk Territorium omdat waar je ook heen gaat (Darwin, Broom, Cairns, Alice Springs, Adelaide) je altijd door dit plaatsje komt. Nu klinkt het misschien groot met zijn 10.000 inwoners maar echt, dat is het niet. Je moet er tegen kunnen om in plaatsen zoals dit (letterlijk de middle of nowhere) te willen en kunnen wonen.
De ruim 300 KM lange, kale, bruine, rechte weg bestond uit aangereden kangaroos en autowrakken die wegroesten aan de kant van de weg. Zonder verzekering is het niet de moeite waard om je auto op te laten halen en worden vervolgens dan ook in de berm gezet en nooit meer naar omgekeken omdat een andere auto kopen voordeliger is. Eenmaal aangekomen in Katherine en wederom drugshonden die gelukkig mijn tas weer niet interessant vonden, bleef ik de rest van de dag in een negatieve spiraal zitten. Ik deed er ook geen moeite voor om eruit te komen trouwens. Overal dronken, scheldende mensen. Wederom ´wit´ tegen ´zwart´ om het maar even zo te zeggen.
Odey bracht ons naar Palm Court backpackers. Hier verblijven de meeste reizigers die langer dan 3 maanden werken in Katherine. Crapy kamers maar wel de gezelligste plek om te zijn. Alleen de keuken was gedeeld. Dit was gezellig. ´S avonds zwemmen en eten met je nieuwe gemaakte vrienden. Odey had er al helemaal voor gezorgd dat onze de kamer klaar was. Die jongen was echt een persoonlijke reisgids. Na een beetje geïnstalleerd te zijn, zijn vrienden te hebben ontmoet en boodschappen te hebben gedaan bij Woolworths (de enige supermarkt in het plaatsje) was het tijd om te slapen. De volgende dag zou ik een kijkje gaan nemen op mijn nieuwe werkplek die Odey dus ook al voor mij had geregeld.
Work work work work work
Op naar the Pine Tree Motel. Na kennis te hebben gemaakt met de manager en de assistent manager kwam ik erachter hoeveel er nog geregeld moest worden. Naast het invullen van formulieren en documenten om daar aan de slag te kunnen moest ik een bankrekening openen en een tax number aanvragen (ook daar ben je slaaf van de overheid omdat je je moet aanmelden bij de belastingdienst; ook daar kom je er niet onderuit). Na heel wat telefoontjes naar het belastingkantoor en bezoekjes aan de bank, met verhalen waar je maar ja op knikt omdat je uiteindelijk te moe bent om alles goed te willen begrijpen, was ook dat afgerond. Mijn contactpersoon bij de bank werkte vaak op de dag dat de aboriginals hun wekelijkse uitkering konden ophalen waarbij je wel even zoet was met wachten en er een geur binnen hing van hier tot aan Tokyo. Niet te harden. Net zoals hier op de vrijdagmiddag boodschappen doen een heuse drukte is, is dat daar ook op die specifieke dag. Winkelwagens worden volgeladen en een grote rij voor de bottleshop (een Mitra of een Gall & Gall zou ik maar zeggen) wordt alsmaar groter terwijl deze nog niet eens open is. In de supermarkten hier vind je geen druppel alcohol en in de bottle shops wordt je ID gescand. Ook staat er ten alle tijden een bewaker voor de ingang die bezoekers in de gaten houdt. Maar goed, ik dwaal helemaal af.
Odey werkte al bijna een jaar in het motel en een medewerker housekeeping was welkom. Dat was wel even anders werken dan bij Fletcher. Niet dat ik om housekeeping zat te springen maar voor nu was het oke en ik was blij dat ik aan de slag kon. Wat moet je anders ook in Katherine doen? The Pine Tree motel is een goed bezocht motel met 50 kamers, ruime parkeergelegenheid, een zwembad en een BBQ area waarbij alles aanwezig is. De eerste week liep ik met Odey en een Filipijnse Collega mee die mij inwerken. Het was vooral heel gezellig maar ook vooral heel hard werken. Er werd streng op de tijd gelet en ik moest heel erg wennen aan de temperatuur en het klimaat. Het was elke dag rond de 40 graden celsius en tijd om stil te zitten was er niet bij. We waren een stel oververhitte, rode, van het zweet druipende monsters die jaloers waren op mensen die lagen te chillen in het zwembad onder het genot van een drankje. Er was geen lift aanwezig waarbij wij de linnen, die in grote waszakken werden gestopt, over onze schouder naar beneden moesten dragen. Het stiekem van de stenen trap af laten rollen was echt not done. Begrijpelijk want de dure zakken begonnen gaten te vertonen. Echt, ik overdrijf niet, maar dit was echt zwaar. We voelden ons bankrovers, uit Donald Duck, die met gebogen rug en schouders overvolle zakken mee kaapten. Goede workout was het wel. Alle verschillende soorten linnen en kleuren werden gescheiden en het was aan ons de taak om in te schatten waar we te kort aan hadden zodat we voldoende schone linnen terug zouden krijgen diezelfde dag. Elke categorie kamer had zijn specifieke kleur linnen en handdoeken. Het prijsverschil moet toch ergens in liggen. Patricia…..cijfers… inschattingen maken...gaan niet altijd samen op. Dit mocht Odey mooi doen. Het was al een hele taak om überhaupt de housekeeping lijst te begrijpen en bij te houden. Na letterlijk bloed, zweet en tranen was ik er klaar mee. Er was altijd wel iets ´niet goed´ of ´niet in orde´. Mensen moeten ook áltijd wat te zeuren en te klagen hebben. Hierdoor werd ik steeds getrickerd en geconfronteerd met een leerdoel; je niet alles zo persoonlijk aantrekken. Na twee maanden kwam ik elke ochtend binnen met buikpijn van de zenuwen. Wat zou er nu weer mis zijn? Ik had mezelf in zo'n negatieve spiraal naar beneden gehaald dat ik hierin ook echt was gaan geloven, dat ik niks goed kon doen. Op de een of andere manier kon ik mezelf deze keer geen stop toezeggen. Soms klagen mensen terecht maar als je komt om te melden dat de twee handdoeken op het bed niet helemaal perfect symmetrisch liggen of dat het ´vouwtje´ in het toiletpapier niet is blijven zitten om op deze manier je geld terug te krijgen…. come on! Wat ik wel heel leuk vond was nieuwe mensen inwerken en aansturen.
Nadat Odey en ik drie maanden lang andere bizarre avonturen hadden beleefd, tijdens onze roadtrip, kwamen we weer terug in Katherine en konden we weer aan de slag in het motel. Hier schrijf ik later over in een volgend blog. Wat waren wij blij dat wij thuis waren op een veilige, bekende plek met zoveel lieve mensen om ons heen.
Nachtdiensten
Kamers die wij absoluut niet hadden gemist waren kamers bewoond door Chinezen of Aboriginals. O my, hier ga ik verder niet op in. Soms kom je grappige verrassingen tegen en soms ook gewoon hele vieze. Vooral vieze mensen. Zoals een exhibisionist die zijn zaakje maar al te graag op totaal onverwachte momenten liet zien. Als je dacht dat hij niet op zijn kamer was, na drie keer kloppen, dan heb je het mis; dan sprong hij in een keer poedelnaakt uit de douche of onverwachts kwam hij dan achter het bed tevoorschijn in zijn blote tokus. Deze meneer is uiteindelijk zelfs door de politie verwijderd. Of wat denk je van andere onaangename gasten zoals een meters lange slang (in dit geval een dikke, glimmende python die lekker chill lag te zonnen volgens de manager) die ´s ochtends voor je kamer zich helemaal heeft vastgeklampt aan de trapleuning. Uitzondering hoor maar toch; je hart maakt wel even een sprongetje.
De manager (die overigens echt een super aardig en behulpzaam man was) hield een oogje in het zeil en hielp met alles waar ik tegenaan liep. Bijvoorbeeld bij het overlijden van oma, toen meneer de dokter in mijn nagel moest snijden en ik uit de running was, de ziekenhuis bezoekjes vanwege ontstekingen in de bijholtes en keel en de krentenbaard die zich maar bleef verspreiden. Een jaar vol goede gezondheid. Hij besloot dat het tijd was om een ander hotel te managen en de assistent manager werd manager. Ik was gevraagd of ik de receptie wilde doen. Ja, leuk! Dit hield wel in dat ik ook nachtdiensten moest draaien. Ooo, wat had ik mijzelf nou weer op de hals gehaald. Ik had geen idee dat ik zoveel taken zou krijgen. Als ik sommige dingen van te voren had geweten had ik uit angst het misschien wel afgeslagen. Ook dit heeft veel tranen en frustratie gekost maar het leverde ook veel op. Odey begon ´s ochtends voor zessen met de voorbereidingen van het ontbijtbuffet die hij verzorgde. The Pine Tree motel lag letterlijk op de hoek van Palm Court dus dat was fijn. Als we een vol motel hadden opende we ´s ochtends samen. Dan hielp ik hem eerst mee met de voorbereidingen en opende ik om 7.00 uur de receptie. Hekken openen, programma's gereed maken, telefoons terug verbinden naar de receptie (die je ´s avonds doorverbindt naar je mobiel of andere telefoon zodat je 24/7 bereikbaar bent). Af en toe bleek dat er toch een kamer niet was schoongemaakt en moest dat er nog even snel tussendoor.
De ochtendspits vond ik echt het meest verschrikkelijke tijdstip van de dag. Alles maar dan ook álles gebeurt tegelijk. Checken of mensen die binnenkomen voor het ontbijt ook echt ontbijt hebben geboekt (zoveel die toch nog binnen willen sneaken), mensen die uitchecken en daar een (verplicht)praatje mee maken, sleutelkaarten controleren, checken of alle betalingen zijn gedaan van vertrekkende gasten zo niet afhandelen, telefoontjes opnemen van bedrijven die bellen om reserveringen te maken en lastige vragen stellen waar ik geen idee van had waar ze het over hebben in hun vakjargon (voornamelijk bouwvakkers en elektriciens blijven voor langere periodes in Katherine om een klus ergens in het noordelijk territorium te klaren), mensen die tours willen boeken en auto´s willen huren voor later op de dag waarbij de online reserveringssystemen het vaak niet deden en je moest bellen naar het verhuurbedrijf of het tour bureau. Ook moest de voorbereiding van de housekeeping snel worden uitgevoerd (zoals lijsten uitdraaien en aangeven welke kamers er moesten worden schoongemaakt) zodat zij bij binnenkomst gelijk aan de slag konden, nieuwe sleutelkaarten moesten worden geprogrammeerd en moest ik met het pinapparaat de boekingskosten chargen van de gasten die die dag zouden arriveren. De opgegeven pasnummers werkten niet altijd waardoor je ´aan de achterkant´ van bijv. booking.com de juiste bankgegevens moest zien te achterhalen om het bedrag alsnog af te schrijven. Werkte dit ook niet? Dan moest je de gast bellen en om geldige kaartgegevens vragen. En ook de klusjesman mocht aan het werk gezet worden.
Er werd verwacht dat je in hoog tempo je werkzaamheden verrichtte, mensen vooral niet liet wachten en alle inkomende telefoontjes tegelijkertijd opnam. En ik heb al zo'n gruwelijk hekel aan telefoneren. Drie lijnen die tegelijkertijd rinkelden was geen uitzondering en zie het maar op te lossen. Net zoals Jochem Myjer zegt: adem in adem uit.
En het aller aller aller meeste verschrikkelijke in de ochtenden was het uitdraaien van het financieel rapport. Het eerste en meest belangrijke onderdeel van de dag was dus het financieel rapport opstellen. Hieruit kon de winst van de dag daarvoor uit opgemaakt worden. Alle getallen van documenten en bonnetjes moesten precies overeenkomen met deze lijst en als dit niet overeenkwam mocht je absoluut geen nieuwe betalingen verrichten die ochtend want dan haalde je financiële dagen door elkaar. Uit ten boze! Nou, je raad het misschien al maar dat ging vaak niet goed. Hierdoor kon ik ´s ochtends geen eventuele betalingen verrichten met de vertrekkende klanten en moest ik de manager wakker bellen om uit te zoeken waar het mis was gegaan zodat zij het kon herstellen. Soms was het duidelijk na één blik op het papier te werpen en soms kostte het haar wel de hele ochtend om deze puzzel op te lossen. Ze verbaasde zich erover hoe ik in vredesnaam bepaalde fouten kon maken. Bijna onmogelijk in haar ogen. Ze heeft er een hoop grijze haren en een andere manier van denken aan overgehouden. En Odey maar tegen mij blijven zeggen dat het niet het einde van de wereld is en dat er voor alles een oplossing is als hij mij weer naar beneden zag af dwalen. Het was een moeilijk les voor mij blijkbaar want zo ging het maanden door.
Na ruim twee maanden besloten wij het anders te doen en optimaal gebruik te maken van onze eigen kwaliteiten. Zij zou het financiële gedeelte oppakken en bestellingen doen aangezien zij een rekenwonder is en ik zou mij voornamelijk bezighouden met het contacten leggen en onderhouden van gasten, werknemers en bedrijven. Mijn sterke kant.
Mijn favoriete moment van de dag was het verwelkomen en inchecken van nieuwe gasten.
Informatie verschaffen over het motel maar ook wat verder te doen in Katherine en daarbuiten. Regelmatig werd ik gevraagd of ik tours wilde boeken voor een kano of helicoptervlucht. Nu weet ik dus ook hoe het met commissies zit en dat flink oplopen per boeking; een extra zakcentje in de week (je wordt daar veelal per week uitbetaald).
Boekingen over de telefoon vond ik altijd heel spannend want vaak kon ik de persoon aan de andere van de lijn moeilijk verstaan. Die zware Australische accenten (vooral mensen uit Victoria) en dan in een vreemde taal. Soms schaamde ik mij rot als ik voor een 5de keer de achternaam of straatnaam of woonplaats moest vragen. Als ik het woord liet spellen typte ik het snel in in Google en kon ik uiteindelijk het gehucht vinden zonder het nog een keer te moeten vragen. Soms waren mensen ook echt beledigd. Zo was er een meneer Box wat ik als meneer Pox had verstaan wat blijkbaar iets bekend met een niet positieve betekenis. Of dat er een overboeking was omdat ik tijdens het contact met booking.com en trivago.com iets verkeerd had begrepen en dus een geldige boeking had verwijderd. Toen deze mensen aankwamen en hun naam noemde kon ik wel door de grond zakken. En zo zijn er zoveel dingen niet goed gegaan dat ik er bijna niks positiefs uit kon halen. Ik herkende mijzelf niet. Terwijl dat gasten mij heel representatief vonden en tevreden waren hoe ik ´problemen oploste´ (zoals TV s die niet werkten, rond vliegende kakkerlakken of mierenkolonies die verwijderd moesten worden, klachten afhandeling). En dan lees je op tripadvisor een review dat er zo'n leuk jong, hip, europees, zeer hulpvaardige meid achter de bali zat. Hoe leuk omdat over jezelf te lezen haha. Als het ´s middags rustig was nam ik de telefoon mee naar buiten en werkte Odey en ik samen aan de tuin en maakten we het zwembad schoon.
Je komt zulke leuke, mooie, super toffe mensen tegen van over de hele wereld. Zo ook een jong Nederlands gezin met hun 5 jarig zoontje. Hij is mijn beste maatje geweest voor drie dagen. Meehelpen achter de receptie, kijkjes nemen in de keuken, meehelpen met tuinieren. Jonge stellen, australiërs die net met pensioen zijn en in hun camper wonen en het land doorreizen. Of flirtende bouwvakkers die regelmatig een tijd terug kwamen en zó irritant overduidelijk aandacht wilden of aan het flirten waren. Tot briefjes achterlaten achter de receptie en onder mijn deur schuiven toen ze eenmaal wisten wanneer ik welke dagen van de week in welke kamer sliep. Hun niet aantrekkelijk 12 pack overdreven showden door hun shirt uit te trekken op het balkon. Odey en ik hebben ons helemaal te pletter gelachen. Wat hebben we ontzettend veel lol gehad met het hele team. Etentjes, uitgaan. Erg gezellig.
Wat ook erg leuk was waren de touringcars met ouderen die een rondreis maakten en dan bij ons in het motel kwamen overnachten. Odey en ik waren dan met de manager de hele middag bezig om de tuin klaar te maken en boodschappen te doen voor de gasten en het eten te bereiden. Alles prachtig gevouwen en helemaal volgens de etiketten. Een waar feestje waar we dan samen met de manager en assistent manager heerlijke zwoele avonden hadden vol gezelligheid. En drank was soms niet aan te slepen. Heb het idee dat dat een cultuur ding is want overal waar ik ben geweest drinken drinken drinken drinken.
En dan de nachten in het motel. Ik was zo zenuwachtig aan het begin want je hebt geen idee wat er kan gebeuren. De eerst weken was Odey er gelukkig bij ook al kon hij niks doen maar het idee van een man achter de hand hebben gaf toch wel een veilig gevoel.
Na ´s avonds de receptie af te sluiten kon ik pas om 22.00 uur de hekken sluiten en moest ik vaak vechten om wakker te blijven. Ik slaap nou eenmaal altijd vroeg. Mensen ontvangen een gate code om weer binnen te komen. Zo stonden de autos veilig geparkeerd.
De telefoon van kantoor verbond je door naar eigen mobiele telefoon en de telefoon op je kamer. Heerlijk om regelmatig in het motel te slapen. Ik kon tijdens deze nachten prima slapen en als de telefoon ging was ik ook gelijk super alert, ergens lig je er dan toch op wakker. De meest uiteenlopen telefoontjes kwamen voorbij; mensen die hun sleutel vergeten waren of zichzelf hadden buitengesloten, mensen die de gate code waren vergeten omdat ze domweg te dronken waren, gasten die overlast hadden van buren die veelal dronken waren, maar ook mensen die buiten op de vuist gingen met elkaar en die je ´even´ in hun agressiviteit uit elkaar moest zien te halen. Ook is het één keer voorgekomen dat een van de gasten ´s nachts onwel werd. Gelukkig wist ik dat één van onze gasten een arts was die snel tevoorschijn kwam bij het horen van de noodkreten.
En soms was ik zo slim om mezelf wakker te houden met onnodige fouten. Het kwam regelmatig voor dat gasten na sluitingstijd kwamen. Op hun mobiel kregen ze instructies om het hek en de kluis naast de receptie te openen. In deze kluis lag er dan een envelop met instructies en de sleutelkaart van de kamer. Twee vrachtwagenchauffeurs had ik ingecheckt in het systeem voordat ik afsloot maar nooit de sleutel in de envelop met instructies gedaan om vervolgens in de kluis te leggen. Tegen 1.00 uur ´s nachts belden ze waar de instructies bleven. Oeps, snel verstuurd. Om 3.00 uur belden ze weer dat ze hun kamer niet in konden komen, oeps, had ik de sleutel niet geactiveerd op hun naam. Ik vervolgens in mijn pyjama naar de receptie om de sleutel aan te maken. Daar was de manager niet blij mee en ik kreeg mij toch de wind van voren. De twee chauffeurs konden er alleen maar om lachen en kwamen sindsdien elke maand terug. Maarja, alles voor het geld, snelheid en klantvriendelijkheid...ja...niet mijn stijl van werken.
De nachten die ik daar uiteindelijk alleen heb doorgebracht waren prima. Je zelfvertrouwen en handelen groeien enorm en je vermogen om oplossingsgericht en direct te handelen ook. Superpowers die aan het oppervlak kwamen.
Bepaalde doelgroepen gaven altijd problemen en dat ging zo ver dat ik er zelfs vrede mee had dat deze niet welkom meer waren. Klinkt heel erg en dat is het misschien ook maar het was echt niet meer te doen na zoveel maanden steeds nieuwe kansen geven omdat je niemand wel uitsluiten. Ook kwam er regelmatig een groep aboriginals logeren, gefinancierd door de overheid, die met hun sociaal werkers een soort van re integratie deden. Pittige doelgroep maar zeer vriendelijke mensen die bepaalde regels moesten naleven (zoals geen drank) anders zouden zij verwijderd worden. Verschrikkelijk. Gelukkig is dat nooit gebeurt maar ik voelde mij wel een sociaal werker tussen deze aboriginals en hun sociaal werkers.
Na een tijdje voelde ik mij wel opgesloten. Soms werkten we 10 weken achter elkaar, 7 dagen in de week. Met housekeeping begon je vroeg en eindigde je vroeg. Je had dan nog je hele middag en avond. Super lekker. Er was een week dat ik het motel niet kon verlaten en Odey en andere vrienden boodschappen hebben moeten doen. 7 dagen en nachten achter elkaar door. Ik miste mijn vrienden die lekker gingen zwemmen in de hotsprings of gingen kanoën in de katherine Gorge of ´s avonds lekker aan de BBQ zaten. Een keer had ik mijn telefoon doorverbonden naar mijn mobiel en liep ik naar Palm Court waar iedereen gezellig met elkaar zat te BBQen en spelletjes te doen. Helaas werd ik na 15 minuten gebeld en heb ik een sprintje getrokken terug naar het motel. Toen vond ik het niet meer leuk worden. Om onrust te voorkomen mochten ze ook niet meer bij mij komen eten. Leuk zo'n zwembad maar saai zonder gezelligheid.
Onverwachte verrassingen waren er altijd. Zoveel cadeautjes om je heen, als je het maar wilt zien.
Tekeningen van kinderen, uitnodigingen van gasten om een biertje te komen drinken met ze, ik heb een keer een schilderijtje mogen ontvangen van een vrouw die deze speciaal voor mij had gemaakt en er was zelfs een vrouw (uit een van de touring groepen) die mij haar oorbellen graag wilde geven. Zo lief van mensen.
Er is zoveel meer gebeurd maar ik heb nu al een veel groter verhaal weggetikt dan dat ik wilde dus ik eindig dit deel.
Volgend blog is nog niet in de maak maar zal gaan over mijn eerst gekochte auto ooit en hoe deze aan zijn eind kwam, de lange, bizarre roadtrip die Odey en ik hebben gemaakt met orkanen, overstromingen, ruimte reizen, spooksteden, kangoeroes en emoes, dolfijnen, het plukken van sinaasappels, het maken van testen, pakken van vijgen, oud en nieuw vieren in Melbourne en nog veel meer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
