Lekker op zijn Nepalees

Namaste! Welkom in het land van de tika’s, de kurta’s, de sari’s,  de rijst en de dhal bat. Welkom in het land van de kleuren. Welkom in Nepal!

Namaste. Ik denk toch wel de mooiste groet die ik ooit heb gehoord. Waarbij wij Nederlanders elkaar de hand schudden brengen de Nepalezen hun handen bij elkaar, wijzen de vingers naar boven en wordt er een kleine buiging gemaakt. Het woord namaste betekend ‘’ik buig naar de godheid in jou’’. Is dat niet prachtig? Ik vind het in ieder geval heel mooi en respectvol.

 Rond een uur of zes in de ochtend begon de dageraad aan te breken. Dubai lag alweer ver achter ons. Rode strepen van de opkomende zon braken door en deden de wolken verdwijnen. Na vier uur als een zombie in het vliegtuig te hebben gezeten was ik klaar wakker toen ik de eerste sneeuwtoppen van de Himalaya in zicht kwamen.  Zonsopgang boven het  machtig grote Himalaya gebergte; we vlogen boven Nepal! Wat een start van iets nieuws.

 ‘’Namaste, goodmorning, welcome to Nepal’’.  Rillend op mijn slippers, rillend in mijn korte broek en t-shirtje groette ik de aardige man aan de andere kant van de balie, wachtte geduldig op mijn backpack en trok wat warms aan. Oeff, wat was het hier koud! Van het warme Sri Lanka naar het koude Nepal waar ik wolkjes uit mijn mond blies deed ik snel wat warms aan en liep richting de aankomsthal waar Maud en Sanju op mijn stonden te wachten. Een warm welkom en een warm onthaal vulde mijn hart van blijdschap. Op in de taxi naar hun huis.

De Nederlandse Maud en haar Nepalese vriend Sanju runnen samen ‘’INSPIREnepal’’, een stichting en vrijwilligersorganisatie  dat zich richt op kansarme kinderen en jongeren en mensen met een beperking in Nepal. Deze Non Goverment Organisatie biedt verschillende projecten aan voor vrijwilligers in Kathmandu en is altijd blij met sponsoren die geld doneren waardoor bijvoorbeeld jongeren gesponsord kunnen worden om onderwijs te kunnen volgen, om medicijnen te kopen of om weeshuizen te voorzien van eten. De plek waar ik 10 weken vrijwilligerswerk als beeldend therapeut zal doen, zal ik later over vertellen.

Onderweg in de taxi van het vliegveld naar het huis van Maud en Sanju, reden we door de straten van Kathmandu. Groot, druk, stoffig, vies. Vanuit het moderne Colombo en Dubai was de eerste indruk een klap in mijn gezicht. Even weer omschakelen naar ‘’het echte Azië’’ waar alles (nog) niet zo ontwikkeld is. Deze zondag stond er niks op het programma waardoor ik het grootste deel van de dag heb bij geslapen van de reis en mij klaar kon maken voor de eerste, echte, dag.

De eerste twee dagen waren gevuld met twee oriëntatie dagen.  Zo vertelde Sanju over het kastensysteem, rituelen, het budhisme, gewoonten, het eten, het gastgezin, de placement en natuurlijk konden de Nepaleze taallessen en de sightseeings naar  de beroemde en bekende Boudhanath stupa en Swayambu, ook wel bekend als monkey temple, niet uitblijven.  
Ik heb vol bewondering en soms met ongeloof naar Sanju zitten luisteren wanneer hij aan het vertellen was over het kastensysteem. Ook al is het systeem officieel afgeschaft, er word nog steeds naar geleefd. Vooral in de dorpen op het platteland. Soms worden er nu nog relaties verbroken door ouders omdat hun kinderen uit verschillende kasten komen.  Het wordt door veel mensen gezien als het sterkste racistische fenomeen ter wereld.
Een ander feit waarbij mijn oren stonden te klapper van ongeloof is het verhaal over de ‘’levende godin’’.  De ‘’Kumari’’ wordt gekozen door een raad van priesters die zoekt naar een jong meisje uit de Shakya kaste van edelsmeden. De priester raadplegen horoscopen van verschillende meisjes om hun keuze te bepalen. De godin moet verder beschikken over prachtig haar, mooie ogen, een gladde huid en een goed gebit. Een van de rituelen die het kind moet doorstaan is een nacht alleen doorbrengen in een kamer met de koppen van ritueel geslachte geiten zonder bang te worden of te huilen. Volgens een eeuwenoude traditie is de levende godin een incarnatie van de hindoegod Taleju. De aanbidders bewijzen hun respect door haar voeten te ‘kussen’ met hun voorhoofd. Het meisje wordt op drie jarige leeftijd weggehaald bij haar ouders en rond haar elfde verjaardag keert zij pas weer terug naar huis. Zo gauw de Godin haar eerste menstruatie periode krijgt houdt haar taak op en wordt de volgende Godin gekozen waarbij het ritueel weer opnieuw begint.
Of het verhaal  van vrouwen die met hun mannen met de dood in moeten….

Voordat ik tijd had om alle nieuwe informatie te verwerken was het alweer woensdag en tijd om kennis te maken met mijn gastgezin en mijn vrijwilligersplek. Ik merkte dat ik toch wel erg nerveus was, vooral om mijn gastgezin te ontmoeten. Maud ging met mij mee om de weg te wijzen en mij voor te stellen.  De wijk waar ik de komende 10 weken zou bivakkeren voor het grootste deel heet ‘’Pepsi cola’’. Jaja, echt waar. Het huis staat praktisch naast de Pepsi cola fabriek waar elke dag weer massas gevulde flessen giftige troep genaamd cola de fabriek uitrollen. In 45 minuten liepen wij door Thamel (het deel waar alle toeristen verblijven in Kathmandu) naar Ratnapark, een van de busstations die de stad bezit. O mijn hemel, HOE DAN?! Hoe zou ik in vredesnaam de weg van huis naar het busstation ooit weten te lopen zonder te verdwalen????
Dan de volgende uitdaging; reizen met het openbaar vervoer. Sri Lanka was hectisch met het OV maar enig sinds nog overzichtelijk. Het reizen met de bus in Kathmandu beketend ga maar langs de kant van de weg staan, luister goed naar de conductor die uit de deuropening hangt en de ‘stops’ roept waar de bus langsrijd. Op de busstations staan de bussen gelukkig nog wel aardig op een vaste plek.  Als je geluk hebt kan je een plekje bemachtigen maar meestal sta je echt hutje mutje opgepropt waarbij er zo’n drie mensen letterlijk uit de deur hangen. Als je denkt dat de bus vol zit heb je het mis; er passen nog altijd meer mensen bij in volgens de Nepali style. Ik heb het voordeel dat ik met mijn stelten nog enig sinds lucht kan happen omat ik boven iedereen uit steek (hoe wel ik niet in alle bussen recht op kan staan). Beetje sneu voor de overige passagiers die lekker met hun neus in mijn oksel s moeten zitten…  Vervolgens is het een hele tour om te zien waar je je op de weg bevindt omdat, als je pech hebt, alles is geblokkeerd en je geen glimp kunt opvangen van de weg.  De volgende stap is het inschatten wanneer je je weg moet wanen naar voren in de bus om aan te geven dat je er uit wil. Eerst was ik nog zo beleeft om ‘excuse me’ te zeggen maar na twee weken merkte ik dat het gewoon veel sneller gaat om mensen letterlijk aan de kant te duwen en het leuke, ze vinden dat niet onbeleefd, iedereen doet het.  
Eenmaal uitgestapt bij Buddah air (zo’n fantastische naam voor een vliegcompagnie) liepen we de weg over naar SSDRC voor de eerste kennismaking met  de kinderen en collega’s. Ik was zo benieuwd. Kon mij er geen beeld bij vormen. Eenmaal binnen voelde het gelijk goed. Iedereen was zo vriendelijk.

SSDRC (Special School For Disabled and Rehabilitation Center) is de enige school in Kathmandu voor kinderen met een beperking waarbij het hier voornamelijk gaat om kinderen met het stempeltje autisme.  Helaas heerst er in Nepal nog schaamte over een kind dat een lichamelijke of verstandelijke beperking heeft en worden kinderen veel al in huis gelaten zodat ze uit zicht zijn.
Na het korte bezoek aan mijn placement liepen Maud en ik richting mijn host family. Met een kloppend hart liepen we in ruim 10 minuten een stukje door de wijk richting het huis.  Een leuke wandeling waarbij er prachtige, gekleurde huizen voorbij kwamen. Dat maakt deze stad zo sierlijk; de huizen hebben allemaal van zowel binnen als buiten een mooi kleurtje en zijn versierd met pilaren of andere kunstwerken. Ook zie je door het hele land dat er echt heel veel mensen zijn die hun eigen winkeltje of apotheekje hebben  bij huis waarbij zij hun groeten, fruit, snoep en sieraden proberen te verkopen of waar je heerlijke momo’s  kunt eten en melk thee kunt drinken. Ook hebben alle huizen in Kathmandu een ‘’gate’’ voor het huis.
Op elke etage in het huis woont er een andere familie. Eenmaal aangekomen liepen we door het hek heen. Net zoals je hier met je rechtenhand eet en absoluut niet met je linker (want die gebruik je als je naar het toilet bent geweest) behoor je ook je schoenen uit te doen in huis.  Dina, mijn zusje, was als enige thuis. Na een begroeting nodigde zij mij uit om bij haar op bed te zitten. Een van de eerste dingen die zij vroeg:  ‘selfie? Have to put it on facebook. WIFI password?’.  Welkom in de digitale wereld. Als snel kwam Ba (vaders) er aan. Een grappig mannetje die geen engels sprak maar al die tijd zo zijn best deed om zich verstaanbaar te maken. Wat heb ik wat afgelachen met die man. Vervolgens kwam Rupesh uit school. Rupesh is de jongste telg die op jonge leeftijd doof is geworden. Een prachtige jongen aan het begin van zijn tienerjaren. Ik vond het moeilijk om met hem te communiceren en om hem te begrijpen maar met de tijd is het verwonderlijk hoe je elkaar toch leert te begrijpen. Ik vond het jammer dat ik geen gesprekken met ze kon voeren. Wel leer je op deze manier snel heel veel nepaleze woorden en zinnen die overal bruikbaar zijn.
En daar kwam ze; mijn lieve ama (ama is Nepalees voor moeder). Ama kwam letterlijk de kamer in rennen, met een super big smile rond haar gezicht, spreidde haar armen en gaf mij een hele dikke knuffel. ‘’Hallloooo, welcome!’’. Wow, ik voelde mij echt overdonderd met zoveel liefde, warmte en enthousiasme. Wat een welkom. Wat een fantastische vrouw. Met de woorden en zinnen die ze spreekt in het engels is zij heel creatief. De eerste drie weken was ik zo erg moe dat ik het helemaal niet erg vond om ook om 20.30 uur te gaan slapen. Het hele gezin is heel erg vroeg op en gaat meestal hierom ook vroeg naar bed.  Ba en Rupesh slapen op een bed in de keuken, Dina heeft haar eigen kamer en ik sliep bij ama op haar kamer.
Het kostte de eerste paar weken ontzettend veel energie op school om zo intensief met de kinderen te werken. Als ik dan thuis was bij ama, ging het gewoon door met de ander proberen te begrijpen en jezelf proberen verstaanbaar te maken.
Omdat het vooral in de maand januari zo ontzettend koud was in huis (wintertijd en de zon die niet in huis scheen) was de enige warme plek de keuken waar er altijd eten werd gekookt. Eten speelt een belangrijke rol in de Nepaleze keuken en het is zeer onbeleefd om eten te weigeren ook al zit je nog zo vol. Als je denkt dat er te veel opgeschept is moet je dat aangeven voordat je je lepel er in zet. Er wordt bijna geen korreltje eten weggegooid. Drie keer op een dag rijst eten met een klein beetje groenten aan de zijkant zoals bloemkool of sake en het gieten van de dhal bat over het gerecht (Dhal bat wordt gemaakt van gekookte linzen en is het nationale gerecht) is hier geen uitzondering. Er wordt niks voor niks gezegd dhal bat power 24 hour! Na een goed bord vol kan je er weer lekker tegen aan.
Nu moet ik zeggen dat dit mij de afgelopen weken prima is bevallen drie keer op een dag rijst met dhal. Toch hield ama gelukkig wel van afwisseling. Thupka, rottie, Kir… allemaal lekkere gerechten. In de achtste week had ik het eindelijk voor elkaar om ook een keer te mogen koken. Een lekkere pot vol met stamppotwortels en een pannetje met appel compot . Ama heeft het zelfs twee keer als ontbijt gegeten. Ook heb ik een bakje gebracht naar de lieve mensen waar ik de aardappelen en de wortels bij had gekocht.  Hier ging ik meestal een bakje thee drinken elke woensdag.
Ik had al snel door dat als je wilt helpen in de keuken en je vraagt of je kunt helpen zullen de Nepalezen altijd zeggen dat dat niet hoeft. Dus wat deed Patricia; lekker  niet vragen maar gewoon doen.

Nog nooit heb ik een cultuur zo intens van dichtbij meegemaakt en mogen ervaren als bij het wonen in een familie. Ik kan onmogelijk alles omschrijven en opschrijven wat er allemaal is gebeurd in al die weken en wat we allemaal hebben gedaan maar ik kan wel zeggen dat het gepaard ging met een lach en soms met een traan. Alle gezinsleden waren zo ontzettend lief, aardig en zorgzaam maar ama maakte het echt fantastisch. Wat een vrouw. Wat hebben wij wat afgelachen. Krijg er nu nog spierpijn van als ik er aan denk. We hebben heel wat afgedanst, sari’s gedragen, gezongen, zoveel foto’s gemaakt en ama haar favoriete spelletje gespeeld genaamd verstoppertje waarbij ik haar aldoor maar moest zien te vinden… achter het gordijn of de deur. Ik wist wel dat het afscheid nemen moeilijk zou zijn maar dat het zo emotioneel zou zijn…. Ik besefte pas echt hoe close we naar elkaar waren toegegroeid, we waren zo goed als 24/7 samen, toen het mijn laatste dag was. We hebben allebei zo gehuild. Heel charmant de laatste foto’s genomen met rode, betraande ogen. ‘’My baby go, i no dance, i no laugh anymore’’…. auw…. Die lieve lieve schat. Ik vond het fijn dat Marina, een andere vrijwilligster, er bij was deze laatste nacht en dag. Marina geeft Engels op een school in Kirtipur, een ander deel van kathmandu. We hadden het idee  bedacht om een host family exchange te doen omdat wij allebei benieuwd waren naar elkaars placements en naar elkaar host family. Na Marina SSDRC te hebben laten zien was het dan echt tijd om te gaan. Nog een laatste knuffel en een laatste groet liepen wij de gate uit. Tot een volgende keer…
Ook hier weer het bewijs dat mensen die niks hebben zoveel meer geven.
Het regent maar drie maanden per jaar in Nepal. Dit bekend dus nog bewuster met water omgaan. Als er geen water meer uit de kraan komt wordt de pomp aangezet om de watertanks te vullen. Zit er ook hier geen water meer in moet er water worden bijgekocht en komen ze met een grote tank de boel weer bijvullen. In dit gezin betekend dat geen douche (douchen met een emmertje koud water) en geen wasmachine maar een lekker handwasje. Wij zijn strontje verwend  in Nederland met onze CV of gaskachel de winter en 24 uur per dag stromend drinkwater. Dit was helemaal niet erg. Bovendien; wie wil er nou niet elke avond met liefde worden ondergestopt drie dikke dekens?  Of dat er extra voor je wordt gezorgd  als je hele darmenstelsel weer eens op hol slaat? INSPIREnepal zoekt gastgezinnen uit die geen geld of niet veel geld hebben om bepaalde reden. Zo is Ba met pensioen en is de, nog jonge, ama arbeidsongeschikt verklaard. De aanwezigheid van vrijwilligers betekend voor hun een (extra) inkomen. Je had ama haar gezicht moeten zien als ik bijvoorbeeld een zakje kaneel meebracht of een pot pindakaas. Zo ontzettend blij.

De werktijden op school waren echt super chil. Van 10.00 uur tot 15.00 uur. Soms bleef ik het hele weekend bij ama thuis maar meestal maakte ik vrijdag de bijna 2 uur durende reis (ongeveer 15 KM was de afstand maar tussen de beide huizen) terug naar het huis van Maud en Sanju om daar bij te tanken, weer ‘’normale’’ gesprekken te kunnen voeren en om de andere vrijwilligers te zien.
Elke ochtend worden de kinderen die ver weg wonen opgehaald met een busje en wordt de dag gestart met het zingen van hun national anthem en een gebed.
Ik zeg alle 40 kindjes zijn echt schatjes. Stuk voor stuk.  Ieder van hen is zo bijzonder en heeft zijn/hij eigen talenten. Van de vier klassen geeft Maud muziek therapie aan klas C & D. De kinderen die in deze klas zitten moeten het voornamelijk van geluid hebben en zijn niet/bijna niet in staat om bijvoorbeeld een potlood vast te houden.  De 20 kinderen uit de klassen A & B die ik wekelijks individueel zag hebben een (iets) hoger niveau. Sommigen spreken zelfs aardig wat Engels. In een prachtig gefabriceerd kamertje lekker buiten in de zon (waar ik heel erg blij mee was want ook hier in de winter is het het koud) heb ik 10 weken mogen werken met deze bijzondere kinderen.  Nouja, 10 weken… Bijna elke week is er wel een dag in de week waarbij de scholen vrij zijn i.v.m. een strike of een holiday omdat er in een bepaalde kast rituelen worden uitgevoerd. Daar en tegen gaan de kinderen hier zondag t/m vrijdag naar school. De zaterdag is weekend voor de Nepalzen.
De eerste drie dagen heb ik in de klassen meegekeken en geobserveerd. Hierbij heb ik mijzelf en de kinderen de tijd gegeven om elkaar te leren kennen. Daarna was het de tijd om alle kinderen voor de eerste keer individueel te zien.  Jippie, eindelijk aan het werk! De kinderen hebben mij weer laten zien waarom ik creatieve therapie heb gestudeerd en hoe waardevol dit vak is. Ze hebben mij doen beseffen dat ik het toch wel erg gemist heb. Ik kan gewoon niet op papier omschrijven wat er allemaal is gebeurd en hoe de kinderen hebben genoten.  Waarbij de een viltstift eet en het al een hele prestatie is dat deze überhaupt een potlood kan vasthouden, maakt een ander kind hele gedetailleerde bussen en taxi’s welke hij op de weg ziet rijden.

In een korte periode van een paar weken heb ik al zulke mooie ontwikkelingen mogen zien van kinderen die zich, door bijvoorbeeld hun teken repertoire uit te breiden met vormen, krassen en kleuren,  meer mogelijkheden hebben om zich te kunnen uitten. Of kinderen voor wie het fijn zou zijn om momenten van rust te vinden en het wat rustiger aan te doen, ook werkelijk kalmer te zien worden tijdens de sessies. Wat mij nog het meest ontroerde is dat de kinderen zo blij waren om mij te zien en dat ze, zo gauw ik de klas binnen kwam om een van hen op te halen, ze mij met grote ogen bijna smekend aankeken en hun armen vooruit staken in de hoop dat ik hun naam zou roepen. De laatste twee weken waren er kinderen die tijdens de sessie hun werk zo dicht bij mij schoven dat ze praktisch op mijn schoot zaten en mij een knuffel gaven als het half uur voor bij was en ze weer terug naar de klas gingen.  Zo ontzettend veel liefde, geborgenheid. Zo puur, zo eerlijk, zo ontzettend mooi.  Als ik er zo overschrijf zou ik makkelijk een traantje kunnen wegpikken.
Al in de tweede week had ik mijn eerste uitje met school. Maud en ik waren uitgenodigd om met de rest van onze collega’s gezellig mee te doen met ‘’SSDRC  picknick’’.  Lekker eten, dansen, zingen, spelletjes doen.  Waarbij ik op school zelfstandig werkte en niet heel veel contact met collega’s had, was het leuk om met iedereen contact te maken of ze nou wel of niet Engels spraken.

Picknicks zijn populair in Nepal. Scholen, vrienden of andere groepen mensen spenderen een heerlijk gezellig dagje met elkaar op de prachtigste plekken in Kathmandu met veel eten, zingen en spelletjes. En met eten bedoel ik VEEL eten en dan bedoel ik ook ECHT dansen. Prachtig om te zien hoe ook de mannen hier helemaal uit hun plaat gaan. De manier waarop hier wordt gedanst vind ik echt zo mooi. Alles is zo sierlijk en kleurvol. Nog een ander super leuk uitje was een dagje met de kinderen naar Kathmandu Zoo. De kinderen hebben zo genoten en ook ik heb mijn ogen soms uitgekeken naar dieren die ik van mijn leven nog nooit had gezien.
De weken zijn echt omgevlogen. Ik heb de kindjes echt een voor in mijn hart gesloten.

Wat een ontzettende bofkont ben ik ook: ik heb er drie families bij! Mijn gastgezin (wat ook echt als thuis voelt), de kinderen van de school en de warme, gezellige, gastvrijheid van Maud en Sanju. Naast het werken en de familie heb ik zo ontzettend veel mooie dingen gedaan met Maud en Sanju vanuit hun NGO.  Zo hebben we een super sportdag  en een workshop momo’s maken gehad met de prachtige lieve dove kinderen van het dovenhostel (jeejtje, ik wist niet dat zoveel dove kinderen zoveel geluid konden produceren), een theater voorstelling gezien van de mooie kinderen van de childrens home, gesponsorde warme sokken, sjaals en mutsen uitgedeeld aan kinderen en oude vrouwen in Khokhana, een dorp van in Kathmandu Valley dat is getroffen door de aardbeving en, net zoals zoveel plekken, huizen nog worden opgebouwd. Afgelopen zaterdag zijn Maud en ik  mee geweest met een super toffe picknick van een andere childrens home waarbij de sfeer er al goed in zat toen wij de bus in kwamen. De muziekinstrumenten en stembanden werden vol op gebruikt.  Zo gaat dat hier.

Naast het bezoek aan projecten heeft Sanju mij geïntroduceerd in een leven van rituelen. Zo ontzettend veel rituelen in het budhisme. Volgens mij is er voor alles wel een ritueel.  Zittend op de grond in rang, in zijn familie huis (geen idee wat voor ritueel het was) kreeg iedereen een blessings tika op zijn voorhoofd en werd het eten opgeschept. Met de handen eten blijft een kunst en dankzij de blikken van Sanju lukte het mij met moeite om met mijn rechthand te eten aangezien ik linkshandig ben. Voordat we begonnen met eten moest er eerst van al het eten wat er op je bord lag, een beetje naast je bord op de grond worden gelegd. Zo geef je als dank het eten terug aan moeder aarde. Ook heeft Sanju Marina en mij meegenomen naar een familie en vrienden feest waarbij zijn jonge neefje monik werd.  Met Maud haar mooi, paarse sari aan stapte ik in de bus vrijdag na schooltijd en heb mij heerlijk vermaakt. Ondertussen heb ik net deze week mijn eigen sari gekocht voor de bruiloft van Maud en Sanju waarvoor ik ben uitgenodigd eind april. En zonder sari op een bruiloft aankomen…..  heel vervelend allemaal.  Deze zelfde avond was er ook een ritueel omdat een van kinderen (uit een andere familie) voor het eerst rijst ging eten.
Over rituelen gesproken. Naast mijn uitstapjes naar het prachtige Pokhara voor het onwijs vette paragliden, de vier daagse bijzondere trekking in de Himalaya gebergte waarbij we alle vier seizoenen zijn gepasseerd, het verblijf in een klooster en het leven van de monniken dichtbij mee maken, het bezoek aan de geboorte plaats van Lord Buddha in Lumbini, de overnachting in Nagarkot waarbij de wolken de zonsopgang om 6 uur ‘s ochtens de weg versperden en de himalaya range niet zichtbaar was en een prachtig bezoek aan het oude, ik mag wel zeggen openlucht museum, Bhaktapur waarbij er letterlijk meer dan een kilometer lange rij stond van mooi gekleurde vrouwen die geduldig (onder de veel gedraaide mantra Om mani padme hum) stonden te wachten met offerbloemen en wierook tot het hun beurt was om te bidden bij een van de oude tempels, heb ik nog iets gezien waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat ooit zou zien: de Pashupatinath Temple.  Behalve het buddhisme is ook het hindoeïsme vertegenwoordigd  in dit land. In deze tempel worden net als in Varanasie in India openlucht crematies gehouden welke je kunt aanschouwen.  Hierover zal ik meer vertellen in mijn volgende blog.

Vandaag heb ik een flitsend bezoekje gebracht aan immigratie en heb mijn visum verlengd met 51 dagen. Nepal is geweldig en er is nog zoveel meer te ontdekken. De komende weken staan alweer vol met leuke dingen zoals een raftingtrip, de Holi, 10 daagse Vispassana.
Morgen gaan Maud en ik een paar dagen naar Chitwan. We gaan een ziekenhuis gaan bezoek waar kinderen die kanker hebben verblijven. Kijken of de plek en de host familie eventueel geschikt is om een nieuw project te starten en om vrijwilligers daar heen te sturen.

Bij de volgende blog zal ik foto’s bijvoegen van de afgelopen weken.

Voor nu houd ik er mee op en ga ik lekker slapen. Bedankt voor het lezen maar weer en tot de volgende blog!

 

Dikke knuffel,