De heenreis deel 2: Ben Gurion’s immigratiedienst.

Ik voelde de spanning oplopen en voor het eerst voelde ik angst. Een paar seconden was het stil en keek ze mij recht in de ogen aan waarop ze vervolgens zei: ‘You don’t understand the point of immigration my dear, now you can not enter and that means that i have to send you back on the fisrt flight to Amsterdam’. Oke, toen ze deze woorden uitsprak kwam echt mijn ergste nachtmerrie naar voren: gaan ze mij deporteren?

Zoals altijd is het niet verstandig om te zeggen dat je naar de Westbank gaat (aangezien het conflict tussen de Israelen en de Palestijnen) wat inhoud dat je moet liegen om die ene stempel in je paspoort te krijgen wat je toegang geeft voor 3 maanden (tenzij anders aangegeven).
Aangekomen bij de security/paspoortcontrole waren de rijen veel minder lang dan dat ik had verwacht. Gelukkig! Minder lang wachten, minder lang in de hitte staan (de eerste ging na 1 minuut al onderuit), sneller aan de beurt, sneller van deze zenuwen af. Dacht ik....
Ik had mij voorgenomen om op de zaterdag heen en terug te vliegen. Zaterdag is de rustdag van de Joden (Sabbat) wat inhoudt dat er minder werknemers aan het werk zijn. Dit moet ‘makkelijker’ zijn en sneller gaan. Nou, dus mooi niet.
Hier kom ik later op terug.

Een paar maanden geleden ben ik in contact gebracht met een Nederlandse vrouw. Zij woont en werkt in Israel en is getrouwd met een Israelier.
Via de mail heb ik met haar een verhaal afgesproken hoe wij elkaar hebben leren kennen, waarom ik bij hun op bezoek kom, wat ik bij hun ga doen, wat onze leeftijd is, wat we hebben gestudeerd en wat voor werk we doen enz.
Via de mail heb ik van haar een uitnodiging ontvangen. Inclusief huisadres, telefoon numer en een foto. Door te zeggen dat ik bij hun verblijf en wat ik daar ga doen heb ik een reden om Israel binnen te komen en weten hun wat ik ga doen en waarom (nou ja, dat denken ze te weten ).

Mijn beurt. Ik loop naar voren, geef mijn paspoort af en probeer te zien wat de vrouw met mijn paspoort doet. Geen idee, je kunt het niet zien. Mijn hart gaat tekeer en mijn handen zijn aan het shaken van de zenuwen. Ik wil dit niet dat mijn handen dit doen maar ik kan het niet tegenhouden.
‘What is the purpose of your visit’ ‘do you know any people’ ‘you were here recently, why are you coming back’ ‘you’ve been here 3 times before in a short time, what are you doing here you know it’s illegal to work here without a working permit’.
Ik hoorde mensen achter mij in de rij zuchten en onrustig heen en weer bewegen. ‘Just take that girl away so we can enter’. Om mij heen zag ik dat mensen hun visa kregen en vrij snel konden doorlopen. De vrouw begon verder te vragen, nou ja vragen, de toon maak het intimiderend wat ook de bedoeling is en ik speel het spelletje mee. ‘A girl alone, blond, tall, from the Netherlands, all alone, what is the purpose of you visit’.
Ik hield vol dat ik vrienden ging opzoeken woonachtig in Jeruzalem en dat de old city of Jerusalem (de oude stad, waar de klaagmuur staat, van Jeruzalem) echt MIJN STAD is vanwege het feit dat alle geloven bijelkaar komen en Christus daar is geweest enz. Ze registreren dingen in de computer dus het is handig om je aan hetzelfde verhaal vast te houden en niet elke keer, als je de staat binnen wil, iets anders te verzinnen omdat je nooit weet wat ze noteren. Deze gegevens kunnen ze in een no time terughalen.
De uitnodiging met het adres en telefoonummer was niet voldoende.
Daar pakte ze de telefoon en enige minuten later kwam er een man als een slak aangelopen. Hij had blijkbaar niks te doen en was loom van het warme weer. De vrouw brabbelede in het Hebreews tegen de man en ik vroeg aan haar of ze het ook in het Engels wilde zeggen zodat ik wist waar het over ging waarop zij haar stem verhefte met NO! als antwoord. Een verwacht antwoord maar kon het toch porberen?

Daar ging ik weer, richting de immigratiedienst. Jeej, hoera. Wat een feest.
De vorige keer dat ik daar zat vroegen ze om het adres en het telefoon nummer. Het nummer werd vervolgens gebeld. Aan deze Nederlandse vrouw had ik doorgegeven hoe laat ik aankwam. Zij wist dat ze zouden kunnen bellen vanaf de airport. Een voordeel is dat zij Hebreeuw praat en dat we dus een verhaal handen afgesproken. In 15 minuten was ik daar weer weg.
Ik had verwacht dat ze het weer zouden doen, de kortste klap leek mij, maar nee, vragen vragen vragen vragen. Na 45 minuten vroeg de vrouw aan mij om mijn email te openen. Ik weigerde dit. ‘It’s privet, so i won’t open it’. Om mijn telefoon af te geven. Nee, ook prive. Om mijn facebook account te openen. Nee, ook prive. Om mijn bankaccount te openen. Nee, dat is ook prive. Behalve dat ik het ook echt prive vind staan er namen, telefoonnummers, foto’s, artiekelen enz. in mijn telefoon, facebook, email van Palestijnen.
Ik voelde de spanning oplopen en voor het eerst voelde ik angst. Een paar seconden was het stil en keek ze mij recht in de ogen aan waarop ze vervolgens zei: ‘You don’t understand the point of immigration my dear, now you can not enter and that means that i have to send you back on the fisrt flight to Amsterdam’. Oke, toen ze deze woorden uitsprak kwam echt mijn ergste nachtmerrie naar voren: gaan ze mij deporteren?
Deportatie houd in dat je de eerst komende 10 jaar Israel niet meer in mag en je dus ook niet in de Westbank, Palestina, meer kan komen. Na 10 jaar kan je het weer proberen maar of je dan wordt binnen gelaten weet je niet.
Mijn gedachten gingen echt als een gek te keer. Israel kan mij niet schelen maar niet meer Palestina binnenkomen dat kan niet!! Dat mag niet!! Ik wilde wat zeggen maar ik kon op dat moment niks uitbrengen en zat daar maar op de stoel voor mij uit te staren. Als laatste hoorde ik de vrouw zeggen ‘this young gentelman is looking for a ticket right now’ en ik zag een jongeman wat achter zijn computer typen. Het was net alsof ik uit mijn angst stapte, omdat dit toaal geen zin heeft en ze dit juist willen bereiken. Ik zei tegen de vrouw dat ze wel op mijn bankccount mocht kijken in de hoop dat ze bepaalde afschrijvingen over het hoofd zou zien. Het enige wat ze deed was een teken geven aan de jongeman achter de computer dat hij kon stopen met zoeken, pakte de stempel, stempelde de 3 maanden visa in mijn paspoort en ik kon wel janken van opluchting. Oo man, wat was ik chagarijnig van die vrouw geworden zeg. Ik vroeg of ze mij wilde uitleggen waarom ik hier bij de immigratie zat en het een uur moest duren. In alle geduld en rust vertelde de vrouw heel vriendelijk waarom ik hier zat. Er zat een hele andere vrouw tegenover mij toen ze mij eenmaal de stempel had gegeven. Een mens met emoties, begrip en gevoelens. Jaja, ik weet, het is hun werk waarbij ze zich als verstarde, haast harde, onbegripvolle mensen, zich moeten gedragen.
Het was over, voorbij. Nu ben ik 2 maanden vrij om te gaan en te staan waar ik wil dus ook in de Westbank! Op naar het openbaarvervoer en mijn lieve lieve mensen!


Note; als je echt als toerist naar Israel gaat, je bent met 2 of meerdere personen en je heb in iedergeval voor de eerste overnachting een hotel of hostel reservering die je kunt laten zie doen ze niet zo moeilijk en is het geen probleem om de staat binnen te komen.
So, please don’t worry if you are planning to visit Israel.