Checkpoint smuggeling; we did it!

Woensdagochtend, onderweg naar Jerusalem. De gehuurde auto van Maria heeft een geel kentekenplaat. Hieraan kun je herkennen dat de auto een Israelische auto is en zowel in Israel als in de Westbank, Palestina, mag rijden. Dit houdt in dat deze auto's de checkpoints kunnen passeren. Palestijnen die geen vergunning hebben om naar Israel te mogen zijn te herkennen aan auto's met een wit of groen kentekenplaat.
Maar goed, onderweg naar Jeruzalem dus. Maria voorin, ik voor in en op de achterbank Rachael, een jonge Palestijnse vrouw, zonder vergunning om naar Jeruzalem te mogen.

Haar hele leven lang heeft Rachael een vergunning gehad om naar Jeruzalem te mogen. Ze is een van de vele Palestijnen die opgesloten zit in de Westbank en dus geen toegang heeft tot Israel. Sinds drie jaar krijgt Rachael geen vergunning meer. Ze staat op de 'blacklist for security' net zoals zoveel Palestijnen. Waarom? Niemand weet het. Geen crimineelverleden, geen regels ovetreden, nooit te lang weggeweest.... en toch op de zwarte lijst. Zolang ze op deze lijst staat heeft het aanvragen van een (tijdelijke) vergunning of de aanvraag om voor een dag naar Jeruzalem te mogen geen zin. Deze krijgt ze niet.
Ander half jaar geleden is Rachael voor het laatst in Jerusalem geweest, ook zonder vergunning.
Voor haar een extra speciale dag dus.

''Ik ga naar Maria haar huis'' zegt ze tegen haar moeder. Om vanaf hier naar Jeruzalem te gaan kun je twee verschillende wegen met elk een checkpoint die je moet passeren. Een bewuste keus om voor de weg met de checkpoint te kiezen waar ze het minst auto's aanhouden was vanzelf sprekend. Zonder enig ID bewijs of ander bewijs materiaal dat Rachael Palestijns is zat ze achterin de auto met haar zonnebril op.
De checkpoint kwam al snel inzicht. Een jonge jongen, in dienst van het Israëlisch leger, zat onderuitgezakt op een te kleine lage stoel in de brandende zon met een dik legeruniform aan. Half in slaap gesukkeld (zo leek het tenminste). De door warmte en het niks te doen hebben slaat de verveling toe bij veel soldaten. Zo ook bij hem. Zonnebrillen op, ramen dicht, door rijden, even zwaaien, hij deed geen moeite om op te staan of ons aan te houden. Het leek eerder of hij wakker schrok. In deze luttele seconden was Rachael ''free'' to go were she wanted within Israël. ''Finally, i can breath again''.
Na een heerlijk dag in zowel Oost en West Jerusalem was het weer tijd om terug te gaan. Op de terug weg werd niet gecontroleerd.
Weer een bijzondere dag met fijn gezelschap voorbij. Shukran Lady's!