WWOOFing hoog in de bergen: tranen en termieten

8 jaar lang is hij monnik geweest, van zijn 27ste tot 35ste levensjaar. Hij heeft weinig tot geen geld. Het geld wat hij verdiend doet hij door 1 keer in de maand workshops te geven aan kinderen hoe je zelf huizen kunt bouwen van modder en cement. Hij is buddhist en doet aan mindfullnes & meditatie. Ze noemen hem master in het dorp en iedereen kent hem omdat hij nu zelf monniken onderwijst. Stap 1: wordt mindfull en ontwikkel een positieve denkwijze. Je blijft gezond en ontwikkeld geen ziektes zoals kanker.
Dit jaar is hij begonnen, met de kinderen uit het dorp, een tuin in het bos aan te leggen om de kinderen te leren zichzelf te onderhouden. Geen drank, drugs, stralingen van apparatuur en alles is organisch en biologisch. In 5 jaar red de natuur zichzelf hiermee en wil hij gaan uitbreiden. I Love this place! Hij is bijzonder aardig, wijs en ik houd van zijn levenswijze en denkwijze. Meet Isara wat `Freedom` betekend. Hij is de eigenaar van de `Rainbow community`. De Rainbow Community staat is het dorp Kaeng Khro, een dorpje in, een van de grootste provincies van Thailand; Chaiyaphum. Isara ontroerde mij zo. Nog steeds prikken de tranen achter mij ogen als ik er aan terug denk. Wat 30 nachten had moeten zijn is uiteindelijk 1 nacht geworden.

30 september vertrok ik rond half 7 s ochtends van Bankgkok richting Ka eng Khro waar ik een maand zou gaan WWOOFen. WWOOF staat voor ` Willing Workers On Organic Farm` . Je werk een aantal uur per dag en in ruil daarvoor krijg je eten en een plaats om te slapen. Een maand WWOOFen bij deze community leek mij leuk en heb geregeld dat ik daar terecht kon. Ik had duidelijk instructies gekregen hoe ik daarheen moest reizen. Toch sli ik die nacht niet goed. Het blijft spannend om weer naar een nieuwe plek te gaan en te zien hoe je daar komt. In de Taxi naar het noorder busstation van Bangkok. Na gevraagd te hebben zette de man de teller aan zei `You pay highway, you pay highway?`. Wist ik veel waar die man het over had en zei maar yes. Bleek dat er rondom Bangkok tollwegen zijn waar je 50 bath voor betaald. Nou, weet ik dat ook weer. Er zijn genoeg andere wegen waarbij je niet over de tolwegen komt maar dit was denk ik sneller. Eenmaal aangekomen bij het busstation stond mij het huilen nader bij dan het lachen.Het is ZO groot!! Ik geloof wel meer dan 70 lokketen en honderden bussen. De omschrijving wees mij op loket 6 en kocht daar een kaartje. Half 8 vertrok bus 29. Deze moest ik hebben. Werd ik met mijn zware spullen steeds van het kastje naar de muur gestuurd. Er waren verschillende nummers 29 en niemand van de chauffeurs scheen blijkbaar te weten welke ik moest hebben. Ze spraken nauwlijks tot geen engels dus uitleggen was lastig. Na bijna een half uur gezocht te hebben was er iemand zo aardig om mee te lopen. En daar stond de goede bus. Gelukkig was ik ruim op tijd weggegaan van het hostel voor het geval dit soort dingen zouden gebeuren. Nu moest ik proberen de bussteward (deze regelt alles, de chauffeur rijdt alleen) duidelijk te maken dat ik e in Kaeng Khro uit moest maar hij begreep het niet. Het was ongeveer 7 uur met de bus dus 7uur verder lette ikzelf op de borden en stapte uit in Kaeng Khro. Ik belde Isara dat ik er was en een half uur later stond hij voor mijn neus. Een stevige, grijs wordende man van begin 50 met lange bakkebaarden en kleine oogjes. In een ritje van een half uur reden we steeds hooger en hooger de Bergen in Noord Thailand in. Wat schitterend mooi die groene, bosrijke omgeving met rivieren en watervalletjes. En wat een verschil mrt het drukke, chaotische en enigsinds toeristisch Bangkok. Buitenlanders zijn hier zeldzaam en ik bevond mij nu echt in het Thaise, lokale leven. Sommige wegen waren niet begaanbaar in de bergen omdat het zo hard had geregend. Op de berg waar Isara woont met zijn twee zonen, wonen ongeveer 100.000 mensen in tientallen verschillde dorpjes. Aangekomen in zijn dorp ontmoette k zijn twee zoons van 8 en 15 jaar. Ze krijgen `homeschool` van hun vader en zijn erg sociaal en verwelkomend. Dit gezin is zo een beetje, zo niet het enige, gezin in het dorp dat Engels spreekt. De oudste zoon bracht mij naar 1 van de hutjes die zijn vader had gemaakt. Een rond huisje, met prachtige muurschilderingen en den rietendank. Het had kleurrijke flesjes als decoratie in de muren. Het had zelfs een eigen douch en toilet met een verlicht aquarium waar pracjtige gekleurde vissen in zwommen. Het was echt midden in het bos. Er lag een matras op een verhoging waar een klamboe boven hing. Ik wees hem op een harige spin en hij aai de het beestje alsof het zijn beste vriend was. Hij liet mij de tuin zien waar hij samen met de kinderen voedsel aan het vebouwen was. Even later was ik helemaal alleen. Ik had even de tranen in mijn ogen als helemaal toen zijn oudste zoon mij eten bracht. Ik was de enige en het was zo een ontzettende grote omschakeling dat ik erg moest wennen. De harige spinnen, salamanders en andere vreemde insecten had ik geaccepteerd, dat weet je als je midden in type middel of nowhere in de bossen verblijft. Een klamboe rond je matras houd ze wel buiten maar dan....... de reusachtige mieren en termieten. Ieeeewwww!!! Deze kun je niet buiten sluiten. Als een klein kind heb ik die nacht met licht aan geslapen. Nou ja geslapen, meer weggedommeld. Ik wil niet s ochtends wakker worden met reuzemieren en termieten kruipend over mijn matras en in mijn haar en besloot uiteindelijk de volgende weg te gaan. Ik vond de keus heel moeilijk want de omgeving was bijna perfect, de mensen waren zo aardig, de kinderen zo lief en de werkzaamheden die ik zou doen waar echt mijn dingen. Bijv. Art klassen geven, Engels geven, werken op een dagverblijft, zorgen voor zieke kinderen in het ziekenhuis....... Maar ik ken mijzelf en als ik niet genoeg slaap krijg dan word ik chagrijnig en kan ik er niet van genieten. Ik voelde mij heel erg bezwaard want nu moest Isara weer de berg af. Dit dit hij 1 keerin de week omdat het anders te duur is. Hij zei dat het geen enkel probleem was. Voordat de bus vertrok hebben we ontbeten, een één of ander Thais maaltje. We hadden interessante gesprekken en hij vertelde hoe voldaan hij is met zijn leven en dat hij bijna geen geld nodig heeft en dat dat zo niet belangrijk is. Ge zon leven en positief denken en mediteren houd hem op de been ondanks wat hij allemaal heeft meegemaakt in zijn leven. Hij vertelde dat als een buddhist wordt gecremeerd dat er een geld stuk in de mond wordt gestopt. Na de crematie is alleen het muntstuk over als bewijs dat je geld niet mee kunt nemen naar het volgende leven. Daarna zette hij mij op de bus en rolde tranen over mijn wangen en blinkten de tranen ook in zijn ogen. Waarom? Ik denk dat ik zo ontroerd werd door zijn gastvijheid en zijn tevredenheid in het leven. Het was van korte duur maar het was zonder twijfel mogelijk één van de meest bijzondere ontmoetingen ooit in mijn leven. Ik had het niet willen missen. Nu heb ik onverwachts ruim 3 weken `over` omdat ik pas de 28ste in Bangkok hoef te zijn. Dus wat nu al die tijd? Ik besloot naar Ayutthaya te gaan. Hierover meer in mijn volgende blog.