Welcom to........ Laos!

O o ooooo, wat vliegen de dagen voorbij!! Alweer (bijna) een maand onderweg en ik moet eerlijk bekennen; ik mis Nederland helemaal niet. Daarvoor heb ik het te druk:-) Ik ben er nu echt wel achter dat backpacken een heel ander verhaal is dan op vakantie gaan. Ondanks dat het echt super vet is en ik het echt niet had willen missen is het ook best `stresfull`. Zoals nu, geheel onverwacht, zit ik in Laos en heb ik echt geen idee hoelang ik hier zal verblijven en hoe ik vanaf waar weer op tijd in Bangkok kan komen voor mijn vlucht naar Myanmar. Maar goed dat is iets voor de komende dagen om uit te zoeken. Ondetussen begin ik hopeloos achter te blijven met het schrijven want er gebeurt zoveel in een korte tijd en ik weet gewoon niet wanneer ik moet schrijven.
Afgelopen twee weken heb ik doorgebracht in Chiang Mai en Pai waar ik veel leuke dingen heb gedaan zoals olifanten kussen/rijden, tijgers knuffelen, van watervallen glijden, raften en een dagtoer naar Chiang Rai waar ik o.a. een boottocht heb gedaan naar `the golden triangel`; het 3 landen punt van Laos, Myanmar en Thailand.
In Pai, een hippydorp in het noorden, heb ik bijna een week `keihard gechilld`. Eigenlijk wilde ik hierover schrijven maar heb gesloten om dit later te doen want ik wil eerst graag wat anders kwijt namelijk het geheel onverwachts naar Laos reizen.

De afgelopen week in Pai was heerlijk! Zo gezellig en zoveel leuke mensen ontmoet. Afgelopen zondagochtend was ik van plan om mijn verblijf met een week te verlengen. Ik had het zo naar mijn zin. Ochtends kwam Luke naar mij toe om te vragen of ik ook mee naar Laos wilde. We zouden dan met 9 mensen vertrekken. Ik zat mij al af te vragen wat ik de komende drie weken nou nog in Thailand zou moeten doen dus ik was er eigenlijk wel heel blij mee dus ik zei dit ik mee wilde. We hadden mazzel dat er nog plaats was op de boot (we wilden graag over land reizen en niet met het vliegtuig). De reis zou drie dagen duren. Snel spullen gepakt, gegeten en afscheid genomen van de mensen die niet mee gingen.
Om twee uur kwam er een busje voor rijden en was ik even goed voorbreid; iedereen dacht dat we naar Chiang Mail zouden gaan en daar de nacht zouden doorbrengen maar het was ik Chiang Rai, 330 km verder op i.p.v 120 km. Ik bepakt en bezakt met eten de busje in. Gelukkig was ik zo aardig om mijn voedsel te delen:p. Na een stop van een uur in een restaurant kwamen we ruim 7 uur later aan bij een hotel vlakbij de grens met Laos. Dit hotel was incl. het pakket wat wij hadden gekocht van Pai naar Luang Prabang, Laos. Ik was zo blij dat ik niet alleen was. Het zag er verlaten en donker uit en laten we het maar niet hebben over hoe schoon het was...... Na een goede nachtrust van 10 uur ( we lagen er al vroeg in) ging de wekker om half 7, kregen we een soort van ontbijt enkonden we de Thaise bath omwiselen voor Amerikaanse dollars om een visa te kopen.
Rond 8 uur reden we richting de grens waar we een stempel kregen dat we Thailand uit gingen en werden we in een bootje naar de overkant van de rivier gebracht op naar de immigratie van Laos. Het duurde een paar uur voordat we alle papierwerk hadden in gevuld en wij ons paspoort met het visa terug kregen. Zoveel mensen hadden hetzelfde idee. Welcome to........ Laos!
Het was zo heet en steeds moesten we van transport wisselen totdat we uiteindelijk bij de boot kwamen. Stel je hierbij geen lux cruiseschip voor maar een gammel houten bootje met veel lawaai waarvan je je afvraagd hoe het mogelijk is dat deze nog vaart. De tocht over de prachtige Mehkon Rivier duurde ongeveer 7 uur. Na uitleg te hebben gehad hoe alle in zijn werk ging kregen we stoelnummers toegewezen. Iedereen zat bij elkaar behalve ik. Kreeg wel een nummer toegewezen maar dat stoelnummer was er niet dus dat betekende staan of erg op de kreiharde grond zitten voor zover dat mogelijk was. De boot schommelde niet eens zo heel erg heen en weer maar ik voelde mij zo ziek dat ik een paar uur lang op een stapel backpacks ben neergeploft en geprobeert heb om te slapen terwijl, op een iemand na, de rest van de groep irritant dronken aan het worden was.
Voor zo ver ik wat heb meegekregen was het landschap prachtig. Varen over de Mehkon rivier was voor mij echt een sprookje. Het werkte meditatief. Het is zo mooi groen Ron bebosd en er wonen mensen in bljkbaar, zeer afgelegen, dorpjes waarvan mensen het bestaan niet afweten.
Eenmaal aangekomen was ik zooooo blij dat we op onze volgende stop waren; pakbeng. Pakbeng is een van de dorpjes waar de lcals wonen maar ingericht is voor toeristen om de nacht door te brengen en de volgende dag door te reizen over de rivier. Voor 9 mensen hadden we gereserveerd alleen waren ze vergeten ons op te halen. Op het bonnetje wat ik had (ik had gereserveerd) was de naam van het guesthouse niet heel duidelijk te lezen en konden mensen ons de weg niet wijzen. Uiteindelijk zijn Jamie en ik naar de VVV gelopen en hebben we gevraagd of er gebeld kon worden naar het guesthouse. Dit gebeurde en uiteindelijk werden we opgehaald. Het bleek achteraf maar 10 minuten te lopen te zijn, een stijl helling op. Na weer een goede nachtrust ging weer de wekker om 7 uur en begon de de derde reis dag, na een lekker ontbijt je met een chagrijnige eigenaar omdat we met zoveel waren, op weg naar Luang Prabang.
Ongeveer acht uur op de boot doorgebracht op deze derde reis dag. Hoe mooi het landschap ook was, iedereen was het zo zat. Zelfs ik en ik heb veel geduld. Vandaag voelde ik mij niet ziek gelukkig maar weer had ik niet echt en plaats om te zit te zitten. Ook nu irriteerde ik mij aan sommige mensen van de groep waarmee ik reisde omdat ze echt veeeel dronken, en heb een tijd bij Jamie gezeten die aan de andere kant van de boot was gaan zitten omdat zij zich ook irriteerde. Nicole had 9 bedden gereserveerd zodat we zeker waren van een dorm waar we met zijn allen konden slapen. Tijdens deze reis kwamen Luke en ik in contact met twee Engelse meiden die graag met ons mee wilden. Prima. Gezellig. Eenmaal in Luang Prabang aangekomen was het 7 km van de boot naar het centrum. Te ver om te lopen in die hitte met zware tassen. De tuk tuk chauffeurs waren ons zwaar aan het afzetten dat Jamie, Simon en Phil en ik het zo zat waren dat we besloten om naar de doorgaande weg te lopen en daar vervoer te zoeken. De anderen gingen wel met de tuk tuk. Het duurde even maar uiteindelijk, met nog meer mensen die er zo over dachten, vonden we een Lo al die ons wilde brengen. Uiteindelijk kwamen we aan in het hostel waar de anderen nog niet zolang geleden waren gearriveerd omdat de tukvtuk chauffeur de weg ook niet wist. Blij dat we het uiteindelijk gevonden hadden bleek dat er nog maar twee bedden beschikbaar waren i.p.v. vier. Jamie en ik waren het zo zat dat wij besloten m zelf een kamer te zoeken. Weg bij die luidruchtige zuipende mensen. De twee Engelse meiden die we die dag hadden ontmoeten hadden onze bedden ingepikt en Jamie en ik snapen niet dat ze daar niks van gezegt hebben. Wij bagage weer op de rug en hebben ruim een half uur rondgelopen om wat anders te vinden. Of het was te duur of het was vol voor de nacht. Op dit moment zitten we met zijn tweeën op de privé kamer lang uit van de rust te genieten. Hoe het verder gaat...geen idee......morgen weer een dag.