Hanoi

21 december, bijna kerst! Daar zit je dan te wachten op de 17.30 uur bus die je in 15 uur naar de hoofdstad Hanoi brengt! Op naar Amelia! Whoeehoee! Caroline ging gelukkig ook mee. We moesten de hele dag in de ijzige kou doorbrengen omdat we al vroeg moesten uitchecken en ik had koorts. Ik voelde mij zo broed, ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik denk dat de overgang van heel warm naar heel koud te snel is gegaan. Was zo blij dat we uiteindelijk in de bus zaten en heb heerlijk geslapen voor het grootste deel. Dat was maar goed ook want mijn stoel/bed was bij het toilet en dat was nogal een niet aangename geur. Om 8.00 uur in de morgen kwamen we aan en probeerden te onderhandelen met een taxi chauffeur die weigerde zijn meter aan te zetten. We zijn ons doodgeschrokken. Wat een onaardige, boze mannen stonden daar. Stonden bijna tegen ons te schreeuwen omdat we het zo niet met hun eens waren. Caroline had de tranen in haar ogen, arm kind.
Amelia was niet in de dorm en ik besloot eerst te slapen want voelde mij echt niet lekker. Caroline ging op pad om de stad te verkennen en had een heel lief berichtje achter gelaten. Toen ik drie uur later naar buiten liep kwam Amelia er aan; ook ziek! We konden wel huilen we waren zo blij om elkaar weer te zien. Gek he, je kent elkaar eigenlijk niet echt en toch klikt het zo goed dat je er gewoon emotioneel van kunt worden. Bijzonder. Het eerste wat we hebben gedaan is langs de apotheek geweest. Een kuurtje tegen de keelontsteking en oorpijn kon ik nu toch wel gebruiken ook al ben ik er geen fan van. Veel geslapen ook de volgende dagen. Caroline ging naar Halong bay en Sapa. Hoe graag ik ook wilde, ben ik niet gegaan. Dat trok ik niet. Amelia en ik besloten kerstversiering te kopen om onze dormroom en onszelf een kest tintje te geven. Ook zijn we twee keer naar de bioscoop geweest. Zo groot en zo modern. Heb mijn ogen uitgekeken. Een magische nieuwe Disney film ‘’Frozen’’ maakte de kerststemming helemaal compleet voor kerstavond. Ook in Hanoi wordt kerst eigenlijk niet gevierd. De mega grote kerstversieringen zijn alleen te zien bij de duurdere winkelcentra. Stelletje toeristen dat we waren liepen we met onze kerstmutsen over straat. Ondertussen had Jonas zich bij ons gevoegd en gingen we met zijn drieën op kerstavond naar de kerk. St. Pauls was prachtig verlicht en ontzettend druk. Honderden of, ik denk wel, duizenden scooters maakten het bijna onmogelijk om de straat over te steken. We hebben de dienst met veel gezang een uurtje bijgewoond door buiten op een groot scherm mee te kijken. Daarna was het wel weer genoeg. Ik vond het ook niet erg prettig om al die politie daar te zien. Met hun groene pakken en dikke knuppels voel ik mij helemaal niet veilig. Heel intimiderend.
Eerste kerstdag, op naar het meer die in de stad te vinden is, fles Dalat wijn mee, wat snacks en onze kerstversiering. Waren wij even een attractie voor de Vietnamesen. We zijn gestopt met tellen hoeveel foto’s er wel niet van ons zijn gemaakt, vooral de ‘’stiekeme foto's’’. Zelfs hadden we speculaas gevonden. Jammie! Het was een prachtige zonnige dag. Een Vietnamees meisje kwam naar ons toe en vroeg of wij wat te doen hadden en of ze bij ons mocht zitten. Natuurlijk mag dat! Ze zag er echt heel verdrietig uit en had afleiding nodig. Haar Engels was goed en we hebben gepraat over liefde en vrijheid. Het huwelijk gaat om geld, niet om liefde, mensen zijn niet vrij in dit land. Er heerst zo’n gecontroleerde en strenge regime. ’S Avonds zijn we opstap geweest met nog wat Nederlandse jongens. Uiteindelijk kamen we in een vaag iets terecht wat, ik de volgende dag hoorde, beheerd werd door de maffia. Geen antibiotica meer dus een biertje was weer welkom .
Caroline was terug tweede kerstdag en hebben net als eerste kerstdag een heerlijk ontbijtje gehad en zijn ‘s ochtends naar ons favoriete coffee shop geweest voor een heerlijke warme chocolade melk met Carmel. Onze laatste met ons drieën. ‘S middags hebben we een heerlijke meiden middag gehad. Op mijn bed hebben we een hele mooie en zielige film gekeken. Huilen huilen huilen. Na na de film nog één keer ‘’Bun Cha’’ te hebben gegeten (een heerlijke Vietnamese noudelsoup) namen we afscheid van Caroline. Over een paar weken zien we elkaar weer want dan gaan we samen Maleisië doen! Amelia ging later die dag weg, na het avond eten. Was dat weer huilen geblazen. Misschien dat we elkaar nog zien in het zuiden van Thailand op de eilanden…. Echt bijzondere dagen met hele bijzondere mensen. Wat een rijkdom.
Mijn laatste avond heb ik het meeste domme en grappigste uurtje van mijn leven in het waterpuppet theater doorgebracht. Een meer dan 100 jaar oude noord Vietnamese traditie waarin maffe waterpoppen een verhaal vertellen.
Nog een nachtje en dan vlieg ik weer terug naar Bangkok, oud en nieuw vieren met Jamie!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Zo fijn als je mensen ontmoet met wie je zo goed overweg kan dat je kan afspreken waar dan ook in Zuid oost Azie. Bye Vietnam! Welcome back Thailand! Kan niet wachten! En lekker weer de warmte in. Luxe.