Kandy & Colombo

Kandy

En daar ging de wekker vroeg in de ochtend. Terwijl Coldplays Hymn for the weekend doorspeelde, pakten wij onze laatste spullen in. Met een laatste blik op de Leeuwenrots reed de bus voor om precies 6.30 uur. Het fijne is, is dat de bus van 6.30 uur rechtstreeks gaat naar Kandy. Een zwaar onprettige busreis. Dit keer niet alleen de muziek, het drukke verkeer en het meer dan overvol beladen zijn met mensen maar ook nog een twee jarig meisje die tot 3 keer toe het blijkbaar nodig vond om over mij heen te overgeven. Heerlijk die zure lucht in je haar, je gezicht en in je kleding. En je kan geen kant op. De reis leek eindeloos te duren (duurde ook 3 uur langer ) en ik was zoooooo misselijk dat ik heel erg mijn best heb gedaan om alles in te houden.
Eenmaal in Kandy aangekomen en bekomen te zijn van de busreis bleek het centrum toch te verder om te lopen. In de tuk tuk zijn we na een aantal kamers bezichtigd te hebben uiteindelijk beland in " Round lake guest house". Zoals de naam al zegt lag het aan het meer, althans, vlak aan het meer in het kleine, mooie, levendige stadje Kandy. Kandy is bergachtig en alle verblijfplaatsen liggen dan ook op heuvels of op bergen rondom het centrum. De dag van aankomst was een extra bijzondere dag en zal ook de mooiste dag blijven tijdens mijn trip! Het was de dag waarop ik eindelijk mijn pa en mijn bonusmoeder zou zien! Een dikke vette jeeeeeeeej! Na een uurtje slapen stapte ik wederom in een tuk tuk (blijft briljant die dingen). Na onderhandelen kwamen we met de prijs overeen en 15 minuten later stape ik uit bij hotel Topez. Een super fancy hooggelegen hotel in de bergen met een fantastisch uitzicht. Het zweet stond de chauffeur volgens mij op zijn hoofd vanwege de stijle, hobbelige weg omhoog. De portier maakte een vriendelijke groet en hield de deur open. Eenmaal de kamer gevonden te hebben was ik zooooooo blij papa en Marijke te zien. Een van de gelukkigste momenten van mijn leven denk ik. Mijn hart ging te keer. Zo bijzonder om je pa ergens op de wereld te ontmoeten. Helaas liep de dag anders dan we allemaal hadden verwacht. In plaats van een gezellig familie uitje in de stad met lekker eten zag ik Marijke met twee ingetapte voeten op bed liggen. Arm schaap, zo veel pijn dat zij had. Die ochtend gevallen. De geluiden die de val terweeg brachten was het toch verstandig om foto's te laten maken. Gelukkig hadden ze een top gids die alles snel en georganiseerd regelde. Aan het eind van de middag reden wij met zijn drieën en de gids naar het lokale ziekenhuis in Kandy. Een hele belevenis opzich. Het was ontzettend druk. Marijke kreeg na ons idee een voorkeursbehandeling want we yhoefden niet te wachten. Een jonge, kleine verpleegster duwde de rolstoel voort en via een parkeergarage kwamen we uit in een ander deel van het ziekenhuis waar röntgenfoto's werden gemaakt. Sommige verpleegsters vond ik op nonnen lijken met slippers aan. Lange witte kleding met een witte kap op. Het ziekenhuis was een donker gebouw vol met TL-lichten. Opvallend schoon vergeleken met andere ziekenhuizen in Azië die ik van binnen heb gezien. Eenmaal weer buiten werden we naar een dokter gereden waarbij papa met de gids naar binnen ging. Ook dat was een ervaring apart als ik mijn vader zo hoor. Terug in het hotel heb ik heerlijk meegegeten in het restaurant waar een uitgebreid buffet was klaargemaakt, met vooral heel veel overheerlijke curry's, en heb ik de reisgenoten van papa en Marijke ontmoet. Harstikke gezellig en ontzettend fijn om je dierbare familie te zien.
Vanwege de vele regen zijn we bijna twee hele dagen langer gebleven dan dat we eigenlijk wilden. Eenmaal droog hebben we een site seeing tour gedaan rondom het stadje aangezien er in de stad zelf niks te doen is. Zoveel mooi natuurschoon en enorme, imposante budha beelden met prachtige uitzicht over de stad. Als de avondvalt en het langzaam donker wordt ontpopt de stad zich tot een licht stad. Lichten in alle kleuren blinken en knipperen. De avonden waren gevuld met regen en onweer waardoor we de beroemde Kandy Dancers in het theater maar hebben overgeslagen.
Onze laatste dag hebben we besteed aan het bezoeken van het olifantenweeshuis, zo'n 35 km buiten Kandy. De beste meneer die elke dag bij de trap van de KFC zijn zonnebrillen verkoopt bleek gids te zijn geweest en voor een vriendenprijsje pakte hij zijn zonnebrillen in, haalde zijn tuk tuk op en reed ons naar het weeshuis. 35 km is laaaaang in een tuk tuk. Bij allerlei stadjes en dorpjes wist hij wel iets te vertellen. Dat zijn de verassingen die er zijn als je gewoon random mensen aanspreekt op straat. In het weeshuis worden olifanten opgevangen die zwak of gewond in de natuur zijn gevonden en olifanten die in het weeshuis zijn geboren en nooit zelfstandig zijn geweest. Amit en ik zagen hoe de baby olifanten werden gevoed en hoe ze melk toegediend krijgen; gewoon door de fles alleen is deze in drie seconden leeg! Oooo, ik heb zó gelachen. En van die schattige babyolifantjes vond het mannelijk lid erg interessant en greep met zijn slurf constant naar Amit zijn kruis. Sensatie voor de Japanners die met hun tablets, telefoons en Go Pro's het hele tafereel aan het documenteren waren. Ik weet niet zo goed wat ik van het weeshuis moet denken. Het is prachtig dat ze worden opgevangen en dat er voor ze wordt gezorgd maar ze blijven toch gevangen in ruimtes met kettingen (niet alle olifanten liggen aan kettingen trouwens). Wat ik bijzonder vond om mee te maken was het volgen van de olifanten naar de rivier waar ze zich dagelijks twee uur lang konden wassen en waar ze lekker konden spelen. We traden letterlijk in de voetsporen van deze imposante dieren. Door het groen-roodachtige landschap vol met stof en zand liepen we de olifanten achterna. Eenmaal bij de rivier aangekomen dompelden de reusachtige papa en mama olifanten onderwater en spoten hun baby ollies schoon met een harde straal water uit hun slurven. En een lol. Ik denk we wel bijna de twee volle uren hebben staan toekijken.
Eenmaal terug sloeg het noodweer weer toe. 'S werelds mooiste treinreis (naar verluidt) zou de volgende dag niet doorgaan vanwege de mist en regen. Voor de tweede keer dan maar de route omgegooid. Alleen de westkant scheen droog te zijn dus besloot ik maar om met Amit mee te gaan naar de hoofdstad van Sri Lanka, Colombo, om zijn visa voor India op te halen bij de ambassade en vanuit daar weer verder te kijken.

Link naar foto's:
https://www.facebook.com/pat.degrt/media_set?set=a.163912510744557.1073741829.100013774266637&type=3&__nodl

Filmpje:
https://m.facebook.com/#!/timeline/app_section/?section_token=100013774266637%3A1560653304174514

Colombo

Met 640.000 inwoners is Colombo de grootste stad van Sri Lanka en tevens de meest commerciële stad. Mensen uit het hele land komen naar Colombo om hier te werken. Vanuit Kandy namen Amit en ik ' s ochtends de trein naar Colombo. Voor her eerst met de trein. Joehoeeeee, waterweg een fantastische nieuwe ervaring. Met onze derde klas tickets was het treinstel overvol en zijn we maar in de deuropening gaan zitten. Echt een super vette plek. Waar bij ons de deuren dicht gaan, blijven ze daar natuurlijk open en kan je gewoon uit de trein hangen of je voeten uit het treinstel laten bungelen. Alles is mogelijk. Rijdend door dorpjes, stadjes, langs rotsen en door tunnels kwamen we drie uur later aan. Zoveel mannen die constant langskomen met eten en drinken.
Daar waren we dan; Colomo. Een grote, saaie, drukke, lawaaierige, hete stad. Wat was ik blij dat ik niet alleen was. Gelijk door naar de Indiase Ambassade in de hoop dat ze nog open waren. Helaas, ze waren eerder gesloten. Balen want betekende nog een dag langer in deze stad. De tuk tuk chauffeur was erg vervelend en wij zijn uitgestapt. Amit had het idee om te zoeken naar een kamer zodat wij niet beiden met onze tassen hoefden te sjouwen. En daar begon het weer keihard te plensen. 45 minuten later kwam hij terug, zwaar gefrustreerd. Overal waar hotel staat blijkt een lokaal restaurant zijn. Ik vond het wel humor maar snap ook wel dat het verwarrend is en irritant is als je opzoek bent naar een slaapplek. Een tweede chauffeur verstond blijkbaar "Juice" i.p.v. "Jews" wat verklaarde waarom hij ons naar een winkel reed vol met smoothies. " Hey, inside apple juice, mango juice..." Zucht..... zijn maar weer uitgestapt. Uiteindelijk werd het lange zoeken beloond met een prima kamertje met uitzicht op zee.
De volgende dag weer op naar de ambassade en daarna op naar het strand. Colombo ligt aan de westkust van Sri Lanka en heeft, als je het weet te vinden, prima stranden. Het treinspoor naar het zuiden van het land loopt langs de kust en voor een klein deel gewoon over het strand heen zonder slagbomen o.i.d. Ongelofelijk. Ik blijf mij verbazen. Dit was de 4 km in de tuk tuk rijden waard om te zien. 'S avonds heftige onweersbuien (wel erg mooi over zee). We hebben ons prima vermaakt met een avondje bioscoop, om de tijd te doden. Ook de derde avond zijn we maar weer naar de bios gegaan (tja, 2 kaarten voor € 3.50, 3D film) om de tijd te doden. Er was gewoon helemaal niks te doen en de vele regen nodigde niet echt uit om überhaupt de deur uit te gaan. Gelukkig kon Amit zijn visum ophalen deze dag. Helaas was het te laat om nog naar de volgende bestemming te rijden. Morgen eindelijk verder!