Inle lake - fire in da house

Ondertussen zit ik alweer bijna een maand in Cambodja en 'moet' nog steeds de laatste blog over Myanmar schrijven. Sooooo..... here it is!

Vroeg uit de veren, lekker ontbijtje en opzoek naar internet om Andy te laten weten waar ik was. Na 10 keer voorbij het internetcafe te zijn gelopen, was er geen internet. Opzoek naar een ander internetcafe had ik het geluk dat het internet het 5 minuten deed en net genoeg tijd had om hem te berichten. Twee uur verder maar het was gelukt.

Inle lake is een prachtig stukje natuurschoon waar ik maar niet genoeg van kan krijgen. We besloten een bezoek aan de kust te skippen en de laatste 5 dagen hier te blijven. Veel te doen en veel te zien.
De eerste gezamelijke dag hebben we fietsen gehuurd. Een 'rondje' om het meer door het groene landschap is het meer dan waard. Na lang te hebben gefietst twijfelden of we wel goed gingen en besloten terug te gaan. Een paar meter verder kwamen we Lea tegen en die vertelde ons dat we wel goed gingen. Na nog een half uur tegen de wind in hebben gefietst, legden we onze fietsen in een bootje en bracht de oude man ons naar de overkant. We voelden ons zo gelukkig; water, wind, bergen, groen, bomen.
De andere kant van het meer was een flinke trap aangezien deze kant vol met heuvels was. Uiteindelijk hebben we ook nog tien km te ver gefietst aangezien we de afslag naar het dorp hadden gemist. Er was ons verteld dat we 'the paved road' moesten blijven volgen. Niet dus.... Gelukkig waren we net op tijd teug voor het donker.
Onderweg zijn we langs de kookschool gestopt en gaan we over twee dagen een 'Cooking class' volgen!

Zondagochtend 8 uur. Op naar de rivier om Sarah, Loreen en Roberto te ontmoeten voor onze boottrip. Een hele dag varen op het meer. Vijf houten stoelen stonden klaar voor ons in het rammelige, trillende, lawaaierige, houtenbootje. Tijdens de tour stopten we regelmatig bij toeristische attracties rondom het meer. Zo hebben we bezoek gebracht aan een weeffabriek waar vrouwen op magische wijze met zelf gebouwde houten weefmachienes lieten zien hoe ze in twee weken tijd een sjaal weven met behulp van de lotusbloem die groeit in het meer. Een bezoek aan de 'Longneck' was ook een onderdeel van de tour. Je ziet het wel eens op tv. Stammen in Afrika waarbij de vrouwen ringen om hun nek hebben als een teken van schoonheid. Nou, ik vond het persoonlijk maar niks. Vond het meer aapjes kijken.
Het mooiste om te zien vond ik het leven op het meer van Inle Lake. Tientallen dorpen op het water. Niks is met elkaar verbonden dus je moet wel een klein houten bootje hebben. Echt ongelofelijk hoe mensen dit hebben kunnen bouwen. Electriciteitspalen en alles staat in het water. Zowel de mannen als de vrouwen werken hard. Ze moeten ver pedelen als ze egrens heen willen. Zwaar vracht word allemaal vervoerd in houten bootjes. Echt ongelofelijk. Had echt geen idee dat dit leven bestond. Met een prachtige zonsondergang sloten we de dag op het meer af. Na een gezellig dineer is het tijd om morgen zelf te koken.

Jippie! Koken! Had niet gedacht dat ik het zou missen. Om 9.00 uur kwam Sue Andy, Keala en mij ophalen om naar de markt te gaan en ingredienten te halen voor onze maaltijden. Een drukte! Een uur later zaten we in de fietstaxi met onze benodigdheden en veel nieuwe kennis over het gebruik van natuurlijke producten tegen ziektes. Zo gezond dat ze daar eten. Niks is bespoten en van farmaceutische troep geen spraken. I love it! Groente snijden, vlees marineren..... en voila! daar stond een heerlijk traditioneel én locale maaltijd klaar. Rode aardappelcurry, tealeafsalad en nog meer lekkers. Eten in overvloed dus vroegen we aan een ouder Australisch kopel of ze mee wilden eten. De varenshoofden en de letterlijk kaalgepukte kippen op de markt kon ik eindelijk uit mijn hoofd zetten.
Het was zo gezellig dat ze later op de dag mee ging naar het ballonnen festival.

Deze zelfde dag zaten we nog geen uur later, nadat we onze maatijd hadden genuttigd, met zijn zevenen in een busje en reden we voor een uur hoog de bergen in, op naar het ballonnenfestival. Geen idee dat het zo groots zou zijn.

Elk jaar in november wordt het ballonnen festival gehouden. Groepen vrienden, clubs, universiteiten en noem maar op werken maanden lang aan een mega groote luchtballon. Een ballon kost rond de 3000 euro. Dit geld wordt dmv sponsoren en sparen opgehaald. De winnaar krijgt 6000 euro aan prijzengeld. Zeven avonden lang worden er grote ballonnen de lucht ingestuurd. Heel Myanmar staat op zijn kop en mensen uit Thailand en Laos komen over naar Inle om het bij te wonen.
Zoals je wellicht weet gaat de slogan "safety first" nou niet bepaad op in Azie. Ik heb veel gezien de afgelopen maanden maar dit slaat echt àlles, echt àlles. Het frame is van hout én de buitenkant van van een stevig papier soort. Terwijl er heet vuur in de ballon wordt geblazen, worden er tegelijktijd duizenden kaarsjes in mini lantaarentjes aan de ballon gehangen. Een hele organisatie dat flink onderdrukt staat. Deze kleuren zorgen voor prachtige afbeeldingen. Zo gauw de ballon opgaat komt er ook nog eens vuurwerk nar beneden welke negen van de tien keer te voeg afgaat en je moet duikn als je niet geraakt wilt worden.
Van de ballonnen die wij hebben zien opgaan zijn er; twee de lucht ingegaan zonder
problemen, een in vlammen opgegaan nog voor dat hij de lucht in ging (en Andy en ik stonden vooraan!) Paniek!, drie ballonnen die de lucht ingingen en hoe hoog ze ook waren, net zo hard weer naar beneden kwamen. Een van deze ballonnen zagen we achter een berg verdwijnen. S nachts, op de terugweg reden we naar de andere kant de berg en vonden we de ballon geheel in de fik waarbij het vuur besloot een houten huisje en een boom mee te nemen. Savety first!

De laatste dag besloten we elk wat voor ons zelf te doen en de nachtbus te nemen terug naar Yangon voor onze terug vlucht naar Bangkok ipv de dagbus aangezien we beide niet weg wilden uit Inle en niet nog een nacht in Yangon wilde doorbrengen. Àlles was tot nu toe op tijd dus daar vertrouwen wij op. Zo niet, hadden we alsnog drie uur speling. Pakte dat eeven anders uit. De nachtbus deed er niet tien uur over maar twaalf en een half uur. Minder dan uur hadden we nog maar. Het vliegveld is niet ver van het busstation maar het verkeer is verschrikkelijk hectisch en alles stond natuurlijk vast. Stressen stressen stressen. Eigenlijk hadden we 'de hoop' opgegeven om nog op tijd te komen voor onze vlucht. (Ja,zelfs ik :) Waar zijn de motortaxi’s als je deze nodig hebt? Uiteindelijk vonden we een taxichauffeur bereid om ons te brengen. We waren net op tijd dankzij zijn rijkunsten. O man, wat een verademing. Het is niet het einde van de wereld als je je vlucht mist maar het is toch wel erg fijn als je hem wel haalt. Na een uurtje vliegen waren we weer in Bangkok op weg naar het Born Free hostel voorbereidingen treffen voor mijn volgende trip voor (hopelijk) de volgende dag; Cambodja!

Ik kijk terug op weer mega bijzondere ervaringen en dat ik dit mag mee maken in mijn leven. Elke dag zeiden we als een oudstel tegen elkaar; wat weer een prachtige dag. Wat zijn wij super gelukkig dat wij dit mogen mee maken en kunnen doen!