5 sterren Michelinlunch in een zandbak.

Met een 5 sterren Michelin lunch in mijn wandelrugzak heerlijk klaargemaakt door moeder lief, zaten mama, Gerard en ik om 11.00 uur in de bus richting station Amersfoort om vervolgens in de trein te springen naar Schiphol. Na rustig nog een kopje heerlijke warme smaakvolle thee te hebben gedronken was het een uur later tijd om in te checken. Oké, ik was nu toch wel erg nerveus. Nauwelijks wat gegeten deze ochtend had ik nog steeds geen trek.
Het was erg rustig op Schiphol. De meerderheid van de in check balies was nog gehuld in het donker en de stoelen nog niet gevuld door de grondstewardessen. Ik was dan ook als een van eerste die zijn/haar ruimbagage afleverde.  Het was maar goed dat ik een vlucht al "uit" had geboekt. Zonder een outbound vlucht kom je Sri Lanka niet binnen. Na mijn spullen naar Cornjum te hebben verhuisd (hartelijk dank wederom lieve pap), een paar fijne dagen te hebben gehad met papa en Marijke, kreeg ik een taxi richting Leusden. Vind het nog steeds heel bijzonder dat mijn ouders gewoon bij elkaar op de koffie kunnen zonder ruzie o.i.d. te hebben.

Een paar dagen later was het dan zover dat ik ook mama en Gerard gedag ging zeggen. Na een dikke knuffel (en nog een en nog een en volgens mij nog een) liep ik richting de douane en maakte ik letterlijk een sprong in de lucht. JIPPIEE! Nu is het écht! Gelijk waren alle zenuwen weg vedreven en kon ik echt gaan genieten.
Na twee uur gezeten te hebben liep ik rustig richting de gate. Eenmaal op de zwarte stoelen gesetteld te hebben kwam er echt een giga voertuig van Qatar Airlines aan getaxied.  Zo he, echt een enorm, zwaar, gevaarte. Indrukwekkend vond ik. Blijft toch ongelofelijk hoe zo'n voertuig in elkaar zit en in de lucht blijft zweven.
Ik dacht dat ik met Srilankan Airlines vloog bleek dat enorme voertuig van Qatar Airlines een mooi plekje voor mij te hebben aan het gangpad. Perfecto! Wat een chil toestel, echt een luxe vond ik. Alle beenruimte, super vriendelijk personeel en goede service. Naast mijn wijntje en de couscous, heb ik tijdens de vlucht bijna het gehele nieuwe seizoen van The Big Bang Theory kunnen kijken èn de nieuwste Ice Age. Met af en toe wat slaperige blikken die zeiden; hou eens op met lachen ik probeer te slapen, is de 6 uur durende vlucht aardig snel gegaan.

Over Duitsland, Turkije, de turbelente Zwarte Zee en ik meen het Koerdische noord Irak en Koeweit, was het alleen nog maar links afslaan bij Al-Hufuf voordat Doha, Qatar, te voorschijn kwam in de donkere, warme nacht. 23 graden Celsius om half 1 nacht's; beter!
De staat Doha is een van de vele grote 'zandbakken' dat grenst aan Saudi Arabië.
Saudie Arabië, het land waar ze advertenties in de krant plaatsen waarin beulen worden gevraagd, waar mannen in witte kaftans met een kufia op hun hoofd lopen en vrouwen in zwarte burkas. Hetzelfde voor Qatar. Nou moet ik zeggen; ik wacht nu inmiddels al 13 uur op het vliegveld en het valt mij mee. Zoveel extreem geklede mannen en vrouwen zijn er niet.

Niets is voor niets! Zo ook mama haar heerlijke bereidde broodjes voor mij. Ik had het plan om een citytour te doen door Doha omdat ik ontzettend nieuwschierig ben hoe dit deel van de wereld er uit ziet. Groot, modern, duur, overdreven luxe, zand, heet. Dit beeld hebben we bijna allemaal wel denk ik. Naast interesse zou het ook een mooie onderbreking van de dag zijn tijdens het lange wachten.
Het was een hele toer om afgelopen nacht een plekje te vinden om nog enigszins wat slaap te pakken. Een grote familiekamer met een sneurk koor en relaxte stoelen waren heerlijk om een paar uurtjes te bivakkeren.
Om zeven uur vanochtend ging ik op zoek naar de citytour desk. Na drie keer gevraagd te hebben en gezellig gebabbeld te hebben met personeel kreeg ik te horen dat ik niet mee mocht met de tour omdat ik Srilankan Airlines had geboekt en geen Qatar Airlines. Dat mijn volgende vlucht vanavond ook weer met Qatar Airlines is, maakt niet uit. Boe, niet leuk! Om deze tour te kunnen doen heb ik een extra lange transit gekozen.
Na wat informatie ingewonnen te hebben door een paar grondstewards had ik het plan om dan maar op eigenhoutje Doha in te gaan. Ik moest eerst de lokale valuta pinnen (dit zijn er maar liefst drie verschillende!)  en een visa on arrival kopen om vervolgens in 45 minuten door meneer de buschauffeur naar het centrum gereden te kunnen worden. Lukte het pinnen toch niet bij drie verschillende banken. Bedacht ik mij dat ik mijn bankpas niet op "wereld" heb gezet waardoor ik niet buiten de EU kan pinnen. Gelukkig heb ik Srilankese Rupies contant gehaald bij het GWK in Amersfoort. Ik dacht slim te zijn en Rupies in te wisselen, geeft het GWK hier aan dat ze geen Srilankese Rupies inwisselen voor andere valuta..... dus... is het nu noodgedwongen 22 uur wachten op de luchthaven waar helemaal niks te doen is. Ben ondertussen al 38 keer met de airport skytrain heen en weer gereden van terminal naar terminal om de tijd te doden. Nog een kleine negen uur te gaan... volgens mij ben ik ondertussen ook al 38 keer op de foto gezet. Ik ga mijn 39ste ritje maken en verder wachten voordat deze batterij uitvalt.

Bedankt voor het lezen maar weer en tot de volgende blog.

Liefs Patricia