Selamat Datang di Indonesia!

Welcome to Indonesia baby!! Selamat Datang di Indonesia!

Filipijnen, Boneo of Indonesie. Filipijnen, Borneo of Indonesie. Filipijnen, Borneo of Indonesie....
Na lang nagedacht te hebben besloot ik op mijn gevoel af te gaan en een ticket te boeken naar Denpassar, Bali, Indonesie. Van het koude en regenachtige Taiwan op naar een zonnig en, zeg maar gerust, heet Indonesie ookal is het regenseizoen.

Zoals altijd was ik weer goed voorbereid (humhum). Uitstel gedrag! Wist ik toch even helemaal niks van Bali. Na een nachtje doorgebracht te hebben op Singapore airport was het nog geen drie uurtjes vliegen naar Denpassar. Eenmaal geland kocht ik een visa on arrivel (dit toeristenvisum geeft je 30 dagen toegang tot het land). Door naar immigratie was ik blij dat ze niet om een ticket uit vroegen, welke je eigenlijk hoort te hebben, omdat ik niet wist hoelang ik zou blijven en vanaf welk eiland in Indonesie ik zou terug vliegen.
Daar sta je dan, bij de bagageband, met al je bagage en nog steeds niet weten waar je heen wilt. Terwijl ik grabbelede naar de lonely planet in mijn tas hoorde mijn oor "Kuta Balie" vallen en besloot daar heen te gaan aangezien het dicht bij het vliegveld is en het strand. Ik had gehoort dat het reizen in Indonesie iets anders gaat dan in de andere zuid Aziatische landen aangezien er niet echt hoofdstations zijn voor bussen netzoals bij ons. Bemo's (kleine soort van busjes voor publieke openbaar vervoer) zijn in geen velden of wegen te bekenen rond het vliegveld dus moest ik wel met de taxi waarbij je van te voren al weet dat je 5 keer de prijs betaald. Ik kon mij herinneren dat iemand mij ooit had verteld over een leuk cheap ass hostel waarbij de stapelbedden 3 hoog zijn. Én dan ook echt hoog hoog. Ik aan de chauffeur vragen of hij toevallig dat hostel kende, bleek dat hostel toch in Kuta te zijn! In 15 minuten reed de taxichauffeur mij naar "Bedbunkers" hostel. Ik was zo moe en geïrriteerd vanwege het slaapgebrek en de reis dat ik verlangde naar rust. Eenmaal aangekomen had ik gelijk al een pis hekel aan die plaats. Het hostel was ver van alles gelegen aan een drukke, stinkende, super lawaaierige weg. Geen witte stranden met palmbomen en de cocktails waren ver te zoeken. Ik wist niet waar ik het moest zoeken of hoe ik min moest houden of waar ik heen wilde. Het indonesische Lloret del Mar.
In het eerste uur ontmoette ik Francesco een super grappige Italiaan, Charissa, Calvin en Zia. Gelijk had ik een klik met deze mensen en klikte het vooral ook onderelkaar. Vooral met Zia, een super vrolijk local die op Gili Air woont wat mijn tweede eiland zou worden om te bezoeken. Sinds deze dag ( terwijl ik dit schrijf is het alweer zes weken later), mijn eerste dag in Indonesie ever, zijn we onafscheidelijk.

"People make the place" wordt er ook wel gezegd en daar ben ik het zeker mee eens. Aangezien ik geen scooter had en alles ver lopen was had ik geluk dat deze twee heren mij als een koningin achterop hun scooter ' s avonds naar het strand reden en naar het centrum. Ik had gehoort dat het zuiden van Bali vol met Australiërs was. Niet te zuinig ook. Fijn zo'n uitzicht van oude Australische mannetjes die voorbij komen in hun veel te strakke en kleine speedo broekies met dikke bierbuiken en haargroei wat overal onderuit komt.
Het enige in Kuta Bali waar ik graag heen ging was "Skygarden". Een openlucht bar/restaurant met een super goed, overheerlijke westerse BBQ. Voor 50.000 Ruphia (ongeveer 3 euro) kon je van vijf tot tien uur onbeperkt eten, van vijf tot zes onbeperkt bier drinken en van acht tot negen onbeperkt cocktails. Nou, je snapt vast wel dat het elke avond flink bepakt en bezakt was. Hoe zalig was dat om voor het eest sinds een half jaar weer eens echt maar dan ook echt goed westersvoedsel te eten.
Tijdens de tweede avond in Skygarden zaten er drie vrienden aan de tafel naast ons met wie ik in gesprek raakte. De twee Frans Canadese waren van plan om met hun Spaanse vriend een auto te huren en in vijf of zes dagen heel Bali rond te rijden. Ze nodigden mij uit om met hun mee te gaan waar ik gelijk JA! op riep. Daar hoefde ik niet over na te denken. Een super kans om Bali te ontdekken.
Twee dagen later was ik blij; weg uit Kuta! Ik voelde mij al die dagen heel onrustig omdat ik niet wist wat ik wilde en waar ik heen wilde.
Het enige echte jammere was dat ik van Zia, Francesco en Charissa weg ging. Zonder echt gedrag te zeggen liep ik 's morgens vroeg weg uit bedbunkers met een gemixt gevoel. Ik miste ze al voordat ik uberhaupt èèn stap uit het hostel had gezet.
In de al brandende zon liep ik 's ochtends rond acht uur in 40 minuten naar het hotel in het centrum waar Simon, Lisa en Julian verbleven. Ik had er zin in. Twee uur later werd onze huurauto gebracht. Een leuk klein jeepje maar veel te klein voor ons vieren met alle backpacks. We konden de auto inruilen voor een grotere en ruim drie uur later waren we onderweg.
Oef, arme Julian! Hij reed als eerste. Behalve dat ze aan de linkerkant rijden is het echt een h*l om het centrum van Kuta Bali uit te rijden. Zulke smalle straatjes, allemaal eenrichting, 'geen verkeersregels' én zoveel mensen. Na bijna 20 keer de buitenspiegel te hebben afgereden en de hele weg getoeterd te hebben reden we de drukte uit richting het oosten om op de bypassroad te komen. Na een paar uur gereden te hebben door prachtig groene rijstvelden en voor een grootdeel de kustlijn, kwamen we aan in het noord oosten in het bergplaatsje Ahmed. Wel spannend soms; breede auto, smalle weggetjes. Het prachtige uitzicht maakte dat we eerst wat dronken voordat we een slaaplek zochten. Onder de beruga lagen allemaal Balinese muziekinstrumenten waar we op hebben gespeeld en een mini concert kregen. Ons oog viel op een vulcaan genaamd Mount Agung, de hoogste berg van Bali die wij alle vier wel wilden beklimmen om zonsopgang te bewonderen. Zo gezegd zo gedaan. Gelijk een gids geregeld en een chauffeur die ons heen en terug zou rijden. Heel vroeg avondeten, om 19.00 uur nog even een paar uurtjes slapen en om 0.00. uur werden we opgehaald voor een bijna twee uur durende rit naar Mount Agung. Naar de top klauteren zou ongeveer vier uur duren wat opzich niet zo heel erg lang is maar aangezien sommige delen zo stijl zijn dat het bijna onmogelijk lijkt. Na een uur klimmen begon ik mijn enkel te voelen (welke blijkbaar nog niet weer op sterkte is na de infectie) en besloot niet meer verder omhoog te lopen. Terwijl de anderen met de gids verder omhoog liepen, liep ik terug naar beneden. Terug bij de hindutempel aangekomen was er een prachtig helder uitzicht over eilanden en in de verte kon je Denpasar zien liggen. Eenmaal bij de auto aangekomen lag de chauffeur onderuit gezakt achter het stuur te slapen. Ik zag dat het nog geen 3.15 uur was en maakte de chauffeur wakker (de anderen zouden pas rond 8 uur terug komen), kroop in de kofferbak, zette de wekker voor zonsopkomst en viel in slaap. Voor zonsopkomst liep ik weer de veeeeele treden omhoog. Ik zat precies onder de wolken. Echt, perfect. De anderen hadden de top gehaald maar geen zonsopkomst gezien omdat het te bewolkt was. Lucky me.
Na Ahmed zijn we doorgereden naar het prachtige Lovina waar we twee nachten op een supermooi bungalowpark met zwembad hebben gezgezeten. Een nachtje Balibeach volgde aan de westkust van Bali. Een super chill surfersparadijs. Ik zat er al eerder overna te denken om weg te gaan. Hartstikke leuk zo'n roadtrip maar ik voelde mij zo ongelukkig. Ze waren alle drie zo niet aardig tegen mij. Vanaf het begin voelde het al niet 100% goed maar soms moet je de dingen ook gewoon een kans geven. Ik vond ze gewoon ronduit onbeschoft.
Totaal geen sociale interactie met mij alleen hun drie onderelkaar, mij negeren en letterlijk de rug toekeren. Eenmaal in het mooie Ubud aangekomen heb ik na twee dagen Ubud bedankt, de snelboot (met behulp van Zia die de locale prijs voor mij regelde;) naar Gili Air geboekt en kon ik NIET WACHTEN om mijn vier vrienden weer terug te zien.
De volgende ochtend werd ik om 7 uur opgehaald, nouja 7 uur aziatische tijd, half 9 dus, voor een aardig lange busrit naar Padangbay waar de boot op mij stond te wachten. Ik kan niet omschrijven hoeveel zin ik er in had en hoe opgewonden ik was. Selamat Jalan Bali, Selamat datang di Gili Air!!!!!