Negombo & Sigiriya: was ik maar een man

Sri Lanka, ook wel de parel van Azië genoemd. Alsof de dertigjarige burgeroorlog, gestopt in 2009, nog niet genoeg was, is het land in 2006 verwoest door een Tsunami. Ik ben heel benieuwd wat ik de komende weken hier van ga zien.

Negombo
Vrijdag 11 november 6 uur locale tijd kwam dan eindelijk de airport van Colombo inzicht. Ik was compleet gesloopt en merkte dat ik een aardig rot humeur had; kan nou eenmaal niet tegen te weinig slaap. Het kleine vliegveld aan zee kon ik een uur later alweer verlaten. Het was druk. Heel druk. Na een super service van Sri Lankan airlines was ik weer op mijzelf aangewezen. Dit keer nam ik niet de moeite om uit te zoeken hoe ik met het OV op mijn bestemming kon komen. Tuk tuk liet ik ook maar links liggen omdat ik geen zin had om mijzelf gelijk bloot te stellen aan al die zwarte, stinkende uitlaatgassen. Dit gaat nog genoeg gebeuren. Een taxi nemen was dus de laatste optie. Van àlle chauffeurs moest ik natuurlijk net díe ene hebben. Halvewege de rit naar Negombo heb ik de achterdeur van de taxi opengegooid tijdens het rijden en gezegd dat de chauffeur normaal moest doen. Klinkt erg onaardig als ik dit zo schrijf maar ik laat niet met mij sollen. Terwijl meneer al rijdend in de achteruitkijkspiegel naar mij keek begon hij met zichzelf te spelen en merkte ik dat hij gigantisch aan het omrijden was. "15.000 Rupies miss". Ben je gek?? Het is nog niet eens 15.00 Rupies. Eindelijk bij het guest house aangekomen heb ik de hele dag geslapen. "I have for you super delux privet room miss". Wauwww, hij had mij toch gelijk! Jammer dat ik er geen foto van heb gemaakt. Een doorgezakt stapelbedje, toilet dat van de muur viel terwijl ik er op zat. Ik heb zo gelachen.
Om 17.00 uur werd ik wakker en ben ik naar het strand gelopen. Locals waren softbal aan het spelen en de vissers waren hun laatste vangst van de dag aan het binnenhalen. De zon was ver te zoeken. Koud is het gelukkig absoluut niet. Deze maand is het regenseizoen begonnen en dat is te merken ook. Backpackers zijn er nu nauwelijks. Voor even voelde ik mij zo eenzaam en alleen. Dit is niet erg. Ben blij eigenlijk dat ik dit af en toe ervaar. Hierdoor leer je dat alleen zijn (ach, wat is de definitievan alleen zijn?) helemaal niet erg is. Het is zo fijn dat je alleen durft te zijn en hier niet bang voor bent. Probeer het maar eens. Negombo is een vrij grote, drukke, vieze stad. De enige reden dat ik hier ben is omdat het dicht bij het vliegveld is. Twee nachten goed slapen en weg maar weer. Eenmaal terug van het strand zat Amit in de gezamelijke ruimte. We raakten aan de praat en zijn 's avonds gaan eten. Amit, een Israëlische jongen (hoe dan? Had gesprekken met mijn Palestijnse maatje om met hem hier te reizen maar dat ging niet door, is de eerste de beste die ik tegen kom een Israëlier). We hebben veel gesprekken gehad over Israel en Palestina. Hij zijn verhalen ik mijn verhalen. Gelukkig is hij openminded maar toch blijft het een gevoelig onderwerp. Ik voelde mij echt ellendig in Negombo. En ik was niet de enige merkte ik. Dit is niet het echte Sri Lanka. Gelukkig was Amit daar met zijn vrolijke gitaarspel. De volgende dag hebben we uren aan het strand gezeten, zingend met de locals onder vrolijk gitaarspel. Het dringt nog niet tot mij door dat ik hier ben. Erg wennen. Benieuwd wat de avond brengt, benieuwd wat de morgen brengt.

Sigiriya
Oooow, was ik maar een man. Wat gaan dingen dan makkelijker hier. Om half 11 vertrokken Amit en ik met tuk tuk driver Oman (of zoals wij hem noemen de man met de Golden Smile) richting het busstation van Negombo. Oman was zo'n vriendelijke man met een hart van goud. Hadden we vervoer nodig belden wij hem. Oef, ik schrok op alle busstations van de herrie en de chaos. Chaotischer dan dit heb ik het nog niet eerder gezien. Totaal geen logica of structuur. Na 1 uur (of terwijl uiteindelijk na ruim 2 uur) rijden kwamen we aan in Kurganekala waar we een overstap hadden. De bussen zijn echt by far overcrowded. Super ongemakkelijk maar vooral ook heel gezellig. Alle bussen zien er heel vrolijk uit met verschillende kleuren en veel bussen hebben een naam of een gezegde op de voorgevel. Er werd alleen wel bijna twee uur lang hetzelfde liedje gedraaid op een groot tv scherm.... hard.... maar dan ook echt keihard. Eenmaal in Kurganekala hadden we alle aandacht terwijl Amit zijn sigaret rookte. Jong en oud, allemaal even vriendelijk en maar lachen en maar groeten of een praatje willen maken. Prachtig. Alles is hier zo kleurrijk. Het eten en het verblijf is 'duur' als je kijkt naar andere landen in Azië. Daarentegen is het OV echt zó goedkoop. Voor 80 cent zit je zo drie uren in de trein. Terwijl de buddabeeldjes heen en weer slingerenden voor in de bus en ledlichtjes is alle kleuren aan en uit knipperden, kwam ik naast twee chinese vrouwtjes te zitten. Leuke gesprekken waren een goede afleiding. Ook al ben ik niet claustrofobisch, je zou het spontaan worden. Eenmaal uit de bus vonden we een tuk tuk bereid om ons langs verschillende guest houses te brengen. Wat waren wij gelukkig! Het echte Sri Lanka met haar echte natuurschoon. Uiteindelijk kwamen we op een prachtige plek terecht. Vanuit je hangmat uitkijkend op de Leeuwenrots van Sigiriya. Terwijl de bijna volle maan vanachter de wolken te voorschijn kwam en de Leeuwenrots verlichte, waren alleen en olifanten en pauwen op de achtergrond te horen. Verder niks, alleen maar stilte. Fantastisch moment.
De volgende dag kwam wederom de gitaar mee naar buiten. De kinderen van de eigenaren dansten met ons mee. Wat een prachtige mensen. Grote bruine kijkers, zwart haar, prachtigehuidskleur en zoveel veel pret. Je zou er bijna een paar mee willen nemen. De oude man, mede eigenaar, maakte elke ochtend een heerlijk ontbijt klaar. Borden met vers fruit, curry's met rijst en rottie. En niet te vergeten Dahl. En ja, zelfs als je s ochtends geen hap door je keel krijgt, gaat dit er in. Ruik je het al?!
Op naar de Leeuwenrots. Een bijzonder stuk natuur dat een aantal jaar geleden op de werelderfgoed lijst is gezet. Een 200 meter hoge rots, onderdeel van een vulkaan, is blijven staan. De rest is verdwenen. Onderaan de rots staan enorme Leeuwenklauwen uitgehakt. Indrukwekkend. Eenmaal 1200 tredes verder heb je een prachtig uitzicht. Sluit je ogen maar eens en stel je je het voor; een zacht briesje, bijna gehele stilte, alles lijkt in vrede en harmonie te zijn en het enige wat je ziet is groen groen groen groen en 1 zendmast. Af en toe is er een heel klein huisje achter de bomen verscholen. Dit is echt een plek waar ik de hele dag in mijn eentje zou kunnen zitten. Gewoon staren, ruiken, zien, genieten. Een flinke regenbui maakte dat de apen hun toevlucht zochten achter rotsblokken. Maar niet eerder dan dat ze onze waterfles hadden afgepakt en voor wij het doorhadden water uit de fles aan het drinken waren. Haha boefjes.Echt een middag met veel prachtig natuurschoon.
Had ik al vertelt dat de Srilankesen ontzettend vriendelijk zijn. Ja he?! Hier nog een voorbeeld. Alles sluit blijkbaar rond 21.00 uur. Dit is landelijk. Op zoek naar eten was alles dicht om 21.30 uur. In het huis naast ons verblijf brandde licht. Een super lief jong vrouwtje welke heel erg goed Engels sprak deed open. Ze vertelde ons dat alles was gesloten en ze smeekte bijna of zij, Ramia, alstjeblieft eten voor ons mocht koken en ons drinken mocht geven. "I'm so happy sir en madame, im so happy", big smile. Hebben zelfs nog met haar man in Colombo geskypt. Na een heerlijke maaltijd van rijst en curry gaf ze ons een flinke fles water mee. En die zoete, zachte geuren van specerijen die zich verspreiden. Jammer. Wederom prachtig prachtig prachtig.
Onze tweede dag in Sigiriya hebben we besteed aan het op safari gaan. In een jeep werden we naar het nationaalpark gereden. Weer een totaal nieuwe ervaring. Het wegen netwerk is heel goed op dit eiland. Alles wordt goed onderhouden en tot tegenstelling met veel andere Aziatische landen vind je weinig kuilen in de weg. Ook het OV is trouwens top. Treinen en bussen rijden overal door het hele land heen en de connecties zijn prima. Ze rijden zowel eens waar op tijd! Alleen schiet het met 15 tot 65 km/h niet echt op. Het is 3 uren als er wordt gezegd dat het 1 uur rijden is. Maar goed, dit terzijde. Terug naar de safari! Zoveel vreugde en geluk dat dit met zich mee bracht. Staande in de jeep werden we langs prachtige landschappen en meren gereden waar buffalo's en olifanten overal vrij rondliepen. Waar baby olifanten vrolijk rondtoetterden en mama olifant aankropen, stegen adelaren en (een soort van?) pelikanen zwermen op. Machtig mooi om in de buitenlucht al deze prachtige, imposante dieren te mogen ontmoeten en dat zij ons toe lieten om ze te bewonderen. Na een vermoeid maar zeer volmaaktedag werden Amit en ik s avonds uitgenodigd door de jonge eigenaar van het restaurant om met hem en zijn vrienden naar een meer te gaan en wat te drinken. Waarom ook niet? Met wat biertjes op zak reden we in de jeep van de eigenaar naar een prachtig meer. Wederom hadden we erg geluk met het weer. Het was de eerste dag dat het niet de hele dag regende en dat het s avond helder weer was. Er was een visser op het meer die ons uitnodigde om met hem een stukje te varen in zijn soort van houten kano. Dobberent op het stille water en kijkend naar de vollemaan wisten we allebei dat 6.30 uur bus het de volgende ochtend niet zou worden.
Hoewel op tijd de volgende ochtend en alles keurig was gepakt, zijn we toch nog maar een dagje gebleven vanwege de heftige regenval. De hele dag regen regen regen. Nog een dagje genieten van ons uitzicht was nou niet bepaald erg. Dat is het voordeel als je niet met een georganiseerdereis reist, wil je nog een dagje langer blijven, blijf je nog een dagje langer. Morgen toch echt tijd om weer wat nieuws te ontdekken.