Ella & Nuwara Eliya & Colombo
Door: patricia de groot
Blijf op de hoogte en volg Patricia
12 December 2016 | Sri Lanka, Nuwara Eliya
Ella
En nog een blog! Het schrijven op mijn tabletje duurt letterlijk uren omdat deze niet zo snel is en het posten lukt eindelijk. Ondertussen zit ik alweer in Nepal dus heb nog heel wat in te halen...
' S ochtends laat wakker baalde ik enorm. Had echt zo geen zin om nog een dag in Marissa te blijven. Was echt een lanterfanter dagje en niks schoot op. Hier kon ik deze dag niet zo goed tegen. Ik had voorgesteld om naar Ella te gaan, een klein bergdorpje in het midden van Sri Lanka. Vanaf Matara gaat er één of twee keer per dag een directe bus naar Ella die er, als je een beetje geluk hebt, er ongeveer zeven uur over doet. Hier hadden we dus echt allebei domweg geen zin in en geen energie voor. Ook was het al veel te laat op de dag om deze lange rit te maken. Amit had er vrede mee om ook naar Ella te gaan en stelde voor een taxie te nemen. Nou, dikke prima. De nachtportier van de homestay was ook partime taxichauffeur en twee uur later namen we afscheid van de familie. In vier en een half uur tijd reden we alsmaar hoger en hoger en hoger en hoger de bergen in. Een 12 persoonstaxibus voor ons tweeën, luxe. Allebei languit op een bank zijn we volgens mij even in slaap gevallen.Terwijl de oren dicht begonnen te zitten, het groen van de bomen langzaam in zwart veranderde, de temperatuur lekker daalde plopten de lichtjes van de bergdorpen een voor een op. Wauw, wat een contrast verschil; van het luie, warme strand naar het actieve, koudere bergleven. Ella is een erg populair bergdorpje onder toeristen vanwege de thee plantages en de treinreis door de bergen naar Kandy. Over een X aantal dagen hopen we deze treinreis nu wel te kunnen maken. De voorspellingen zien er goed uit! Eenmaal aangekomen was het donker en vonden we snel een plek om te slapen. Ik was echt heel benieuwd wat Ella te brengen had omdat echt iedereen die ik gesproken heb hier zo enthousiast over was.
De volgende ochtend op tijd uit bed, bergschoenen aan, twee flessen water mee en op naar Mini Adamspeak. Een klim van een uurtje bracht je aan de top waar je een prachtig uitzicht had over theeplantages. Er bleek nog een piek achter te zitten. Natuurlijk moest en zou ik daar heen. Aardig stijl naar beneden kon je je aan grote stenen vasthouden. De zon begon te branden en de flessen water waren meer dan welkom. Eenmaal boven nog een meer spectaculairder uitzicht, nu over "Ella's cap", een andere rots. Wat kan je je klein voelen maar tegelijkertijd ook powerful en één met moedernatuur. Wat heerlijk, die stilte. Je kon een spelt horen vallen. S middags heb ik mij in mijn eentje laten rondrijden in een tuk tuk om de omgeving te verkennen. Heb o.a. gezwommen met wat locals in het ijskoudewater van een mooie waterval en een hele mooie boedistische tempel gezien die gebouwd is in een grot waarbij alles met de hand beschilderd is. Vooral de mandalas vond ik erg inspirerend. Het is een leuk dorpje met een fijne voor maar wij vonden het nogal saai. Er is niet echt wat te doen. We bleven de volgende dag toch nog een dagje hangen omdat we Ella's rock wilde beklimmen en de zonsondergang daar wilden bewonderen. Dit liep alleen wat anders. Voor zo ver mogelijk was reed een tuk tuk ons naar boven. Het laatste stuk moesten we zelf lopen, dikke prima. Een stuk over het spoor, langs een huisje, de theeplantages in wisten we de weg niet meer. Een van de theeboeren zag ons zoeken en wees ons de weg. "Follow me". "The right way to Ella Rock?" "Yes, Yes Ella Rock up". Oké. Door de plantages omhoog waar haast geen pad meer was draait de boer zich om en verzoekt ons vriendelijk om niet meer verder te lopen omdat wij zijn tuin benaderen. "Wich way now Ella Rock?" "Ooow Ella Rock you want. Is not here, is 1 hour that way". Zucht..... dit is nou al de zoveelste keer dat dit gebeurt en dat wij ons er beiden aan gaan ergeren. Snapen ze het echt niet? Zijn ze dom? Of is het toch een taalbarriere??? We zijn de tuin ingelopen, hebben de gitaar uitgepakt en zijn daar maar gaan zitten. De theeboer stond de hele tijd achter ons te staren. Dit was niet leuk meer. Ik ging naar hem toe om een praatje te maken. Hij liet slangenbeten zien en vertelde dat hij door een Cobra was gebeten en 3 maanden in het ziekenhuis had gelegen. Hij wees slangenkuilen aan en opeens zag ik ze overal. Voelde in een keer de drang om terug naar beneden te lopen. Na mijn verhaal bij Amit te hebben gedaan wilden we de boer vragen om ons de weg naar beneden te wijzen maar het leek wel of hij in rook was opgegaan. Het heeft ons bijna een uur gekost om de weg terug te vinden ipv de 15 minuten die we naar boven hebben gelopen. Vlakbij het spoor was een klein watervalletje met heel veel grote rotsen. Eenmaal over de rotsen geklommen hadden we een mooi uitzicht over landerijen waar boeren aan het werk waren. Hier hebben we nog een paar uur gezeten tot dat het donker werd.
Nuwara Eliya
'S middags, hup de trein weer in. De route naar Kandy is uitgeroepen tot nummer 1 treinreis ter wereld. Nou, ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik heb dan al hoge verwachtingen ookal probeer ik deze niet te creëeren. Het bleek dat deze middagtrein een wagonnetje aan de goederentrein was en 10 tot 20 km/h toch wel topsnelheid was op de meeste plekken. Ook stopte de trein gewoon ruim een uur op een station zonder reden en nog ergens een half uur in de middel of nowhere. Dit ritje duurde al gauw vier uur langer dan nodig was. Het is een mooie reis door de bergen, over bergkammen en door bossen. Toch kon het ons ergens niet raken. Er zijn zoveel mooie routes dat het wat ons betreft niet perse het mooiste is. Wel de moeite waard mocht je in de gelegenheid zijn. Eenmaal uitgestapt bij het dichtstbijzijnde station kwam er, na dat we een stukje hadden gelopen, een bus voorrijden. "Nuwara Eliya?" De bus reed door en wij sprongen er snel bij in. Kwam dat perfect uit! De bus reed langzaam de berg op, omhoog door de vele theeplantages. Na mate we verder reden werd het donker. Wat een fijn bergdorpje! Niet veel toeristen en een hele fijne vibe. Het deed mij gelijk denken aan de Camaron Highlands in Maleisië. We voelden ons gelijk thuis. Na eerst gegeten te hebben hielp een local ons met het zoeken van een kamer waar wij blij mee waren. De maand dcember is het schoolvakantie en trekken de families er op uit wat betekend dat het super druk is en de prijzen flink omhoog gaan. Dankzij hem kwamen we in een betaalbare kamer terecht die eigenlijk alleen aan locals wordt verhuurd.Ook hier was de temperatuur aangenaam. De volgende dag zijn we voor de derde keer opzoek gegaan naar gitaarsnaren. Ze blijven maar knappen! Terwijl we over een paardenracebaan huppelden kwamen we eindelijk aan bij een meer dat we wilden bezoeken. Wauw, zoveel groepen mannen met trommels en gitaaren allemaal dansend en zingent. Bijna overal werden we uitgenodigd om mee te spelen en te dansen. Echt super gastvrij en gezellig. Blijkbaar is Boney M. hip want "by the rivers of Babylon" kwam bij elke groep minimaal één keertje langs. Na een muziekale, vrolijke dag besloten we de volgende dag wat actiefs te gaan doen. In anderhalf uur bracht de tuk tuk ons naar Hortain Plans National park waar we een 10 KM wandeling gingen maken naar de Bakker falls en naar Worlds End. Het was geen harde of zware klim maar mijn uithoudingsvermogen werd wel even getest na al de weken hier. Door modder en roodzand liepen we en liepen we en liepen we. Er was alleen niks te zien... Eenmaal aangekomen bij Worlds End was er echt helemaal niks te zien. Een en al wolken. Alsof we op wolken liepen. Worlds Ends staat bekend om zijn stijle afgrond en het overweldigende uitzicht (volgens tripadvisor) waarbij je op een heldere dag zelfs de zee kan zien. Helaas. De rest van het nationaal park was wel mooi maar we hadden het niet erg gevonden als we het hadden overslagen. Die avond boekte Amit zijn vlucht naar India voor over twee dagen. Ik had geen energie meer om nog van alles te zien en zo lang met het OV te reizen dat we de volgende dag wel naar Colombo moesten gaan. Het was een mooi bezoekje aan Nuwara Eliya maar ook hier waren we snel uitgekeken.
Colombo - eindstation
De laatste treinrit in Sri Lanka en de laatste rit samen. Via Kandy reed de trein in een kleine 7 uur door naar Colombo waar we ons naar hetzelfde verblijf lieten rijden dan bij ons vorige bezoek aan deze stad. Gelukkig hadden ze nog één kamer vrij. Na heerlijk te hebben gegeten hebben we nog een hele tijd gepraat en muziek gemaakt.We beseften ons nog niet echt dat dit na vier weken echt de aller aller laatste avond was. Heel gek. Rationeel gezien weet je dat dit moment komt en dat het goed is. Maar toch...het blijven zulke pijnlijke rot momenten. De volgende ochtend moest Amit al op tijd weg. We wisten allebei niet echt wat we moesten zeggen. Tuk tuk aangehouden, een knuffel, een klein traantje wegpikken en hup, op naar het vliegveld. Zo raar en leeg opeens. Ik had geen zin om de laatste dagen alleen te zijn en hoopte dat er nog een bed vrij was in het Colombo City Hostel. Een populair hostel naast het huis van de minister. 24/7 bewaking, veiliger kan je het niet treffen. In de female dorm waren er nog bedden vrij. Mijn buurvrouw, een Indiaas meisje wist de weg al goed te vinden en nam mij mee uit eten. 'S avonds het nachtleven ontdekt met allemaal fancy clubs die Amit en ik nooit konden vinden. Wauw, ze sluiten niet om 22.00 uur zoals alles doet. Je raad het misschien al; dat was een dolle boel. De twee dagen daarna heb ik vooral heel veel geslapen, een ander deel van Colombo verkend en ben ik 's avonds maar weer naar de bios gegaan. J.K. Rolings nieuwste film "Beautiful Beast and where to find them" hielp mij door mijn laatste avond heen. Drie dagen Colombo voorbij. Eindelijk!! Ik heb een mooie, bijzondere tijd gehad op dit nu zo groene eiland maar ben ook blij om weer verder te gaan. Jelous genoeg geweest. Volgende sight seeing bestemming: Dubai!
En nog een blog! Het schrijven op mijn tabletje duurt letterlijk uren omdat deze niet zo snel is en het posten lukt eindelijk. Ondertussen zit ik alweer in Nepal dus heb nog heel wat in te halen...
' S ochtends laat wakker baalde ik enorm. Had echt zo geen zin om nog een dag in Marissa te blijven. Was echt een lanterfanter dagje en niks schoot op. Hier kon ik deze dag niet zo goed tegen. Ik had voorgesteld om naar Ella te gaan, een klein bergdorpje in het midden van Sri Lanka. Vanaf Matara gaat er één of twee keer per dag een directe bus naar Ella die er, als je een beetje geluk hebt, er ongeveer zeven uur over doet. Hier hadden we dus echt allebei domweg geen zin in en geen energie voor. Ook was het al veel te laat op de dag om deze lange rit te maken. Amit had er vrede mee om ook naar Ella te gaan en stelde voor een taxie te nemen. Nou, dikke prima. De nachtportier van de homestay was ook partime taxichauffeur en twee uur later namen we afscheid van de familie. In vier en een half uur tijd reden we alsmaar hoger en hoger en hoger en hoger de bergen in. Een 12 persoonstaxibus voor ons tweeën, luxe. Allebei languit op een bank zijn we volgens mij even in slaap gevallen.Terwijl de oren dicht begonnen te zitten, het groen van de bomen langzaam in zwart veranderde, de temperatuur lekker daalde plopten de lichtjes van de bergdorpen een voor een op. Wauw, wat een contrast verschil; van het luie, warme strand naar het actieve, koudere bergleven. Ella is een erg populair bergdorpje onder toeristen vanwege de thee plantages en de treinreis door de bergen naar Kandy. Over een X aantal dagen hopen we deze treinreis nu wel te kunnen maken. De voorspellingen zien er goed uit! Eenmaal aangekomen was het donker en vonden we snel een plek om te slapen. Ik was echt heel benieuwd wat Ella te brengen had omdat echt iedereen die ik gesproken heb hier zo enthousiast over was.
De volgende ochtend op tijd uit bed, bergschoenen aan, twee flessen water mee en op naar Mini Adamspeak. Een klim van een uurtje bracht je aan de top waar je een prachtig uitzicht had over theeplantages. Er bleek nog een piek achter te zitten. Natuurlijk moest en zou ik daar heen. Aardig stijl naar beneden kon je je aan grote stenen vasthouden. De zon begon te branden en de flessen water waren meer dan welkom. Eenmaal boven nog een meer spectaculairder uitzicht, nu over "Ella's cap", een andere rots. Wat kan je je klein voelen maar tegelijkertijd ook powerful en één met moedernatuur. Wat heerlijk, die stilte. Je kon een spelt horen vallen. S middags heb ik mij in mijn eentje laten rondrijden in een tuk tuk om de omgeving te verkennen. Heb o.a. gezwommen met wat locals in het ijskoudewater van een mooie waterval en een hele mooie boedistische tempel gezien die gebouwd is in een grot waarbij alles met de hand beschilderd is. Vooral de mandalas vond ik erg inspirerend. Het is een leuk dorpje met een fijne voor maar wij vonden het nogal saai. Er is niet echt wat te doen. We bleven de volgende dag toch nog een dagje hangen omdat we Ella's rock wilde beklimmen en de zonsondergang daar wilden bewonderen. Dit liep alleen wat anders. Voor zo ver mogelijk was reed een tuk tuk ons naar boven. Het laatste stuk moesten we zelf lopen, dikke prima. Een stuk over het spoor, langs een huisje, de theeplantages in wisten we de weg niet meer. Een van de theeboeren zag ons zoeken en wees ons de weg. "Follow me". "The right way to Ella Rock?" "Yes, Yes Ella Rock up". Oké. Door de plantages omhoog waar haast geen pad meer was draait de boer zich om en verzoekt ons vriendelijk om niet meer verder te lopen omdat wij zijn tuin benaderen. "Wich way now Ella Rock?" "Ooow Ella Rock you want. Is not here, is 1 hour that way". Zucht..... dit is nou al de zoveelste keer dat dit gebeurt en dat wij ons er beiden aan gaan ergeren. Snapen ze het echt niet? Zijn ze dom? Of is het toch een taalbarriere??? We zijn de tuin ingelopen, hebben de gitaar uitgepakt en zijn daar maar gaan zitten. De theeboer stond de hele tijd achter ons te staren. Dit was niet leuk meer. Ik ging naar hem toe om een praatje te maken. Hij liet slangenbeten zien en vertelde dat hij door een Cobra was gebeten en 3 maanden in het ziekenhuis had gelegen. Hij wees slangenkuilen aan en opeens zag ik ze overal. Voelde in een keer de drang om terug naar beneden te lopen. Na mijn verhaal bij Amit te hebben gedaan wilden we de boer vragen om ons de weg naar beneden te wijzen maar het leek wel of hij in rook was opgegaan. Het heeft ons bijna een uur gekost om de weg terug te vinden ipv de 15 minuten die we naar boven hebben gelopen. Vlakbij het spoor was een klein watervalletje met heel veel grote rotsen. Eenmaal over de rotsen geklommen hadden we een mooi uitzicht over landerijen waar boeren aan het werk waren. Hier hebben we nog een paar uur gezeten tot dat het donker werd.
Nuwara Eliya
'S middags, hup de trein weer in. De route naar Kandy is uitgeroepen tot nummer 1 treinreis ter wereld. Nou, ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik heb dan al hoge verwachtingen ookal probeer ik deze niet te creëeren. Het bleek dat deze middagtrein een wagonnetje aan de goederentrein was en 10 tot 20 km/h toch wel topsnelheid was op de meeste plekken. Ook stopte de trein gewoon ruim een uur op een station zonder reden en nog ergens een half uur in de middel of nowhere. Dit ritje duurde al gauw vier uur langer dan nodig was. Het is een mooie reis door de bergen, over bergkammen en door bossen. Toch kon het ons ergens niet raken. Er zijn zoveel mooie routes dat het wat ons betreft niet perse het mooiste is. Wel de moeite waard mocht je in de gelegenheid zijn. Eenmaal uitgestapt bij het dichtstbijzijnde station kwam er, na dat we een stukje hadden gelopen, een bus voorrijden. "Nuwara Eliya?" De bus reed door en wij sprongen er snel bij in. Kwam dat perfect uit! De bus reed langzaam de berg op, omhoog door de vele theeplantages. Na mate we verder reden werd het donker. Wat een fijn bergdorpje! Niet veel toeristen en een hele fijne vibe. Het deed mij gelijk denken aan de Camaron Highlands in Maleisië. We voelden ons gelijk thuis. Na eerst gegeten te hebben hielp een local ons met het zoeken van een kamer waar wij blij mee waren. De maand dcember is het schoolvakantie en trekken de families er op uit wat betekend dat het super druk is en de prijzen flink omhoog gaan. Dankzij hem kwamen we in een betaalbare kamer terecht die eigenlijk alleen aan locals wordt verhuurd.Ook hier was de temperatuur aangenaam. De volgende dag zijn we voor de derde keer opzoek gegaan naar gitaarsnaren. Ze blijven maar knappen! Terwijl we over een paardenracebaan huppelden kwamen we eindelijk aan bij een meer dat we wilden bezoeken. Wauw, zoveel groepen mannen met trommels en gitaaren allemaal dansend en zingent. Bijna overal werden we uitgenodigd om mee te spelen en te dansen. Echt super gastvrij en gezellig. Blijkbaar is Boney M. hip want "by the rivers of Babylon" kwam bij elke groep minimaal één keertje langs. Na een muziekale, vrolijke dag besloten we de volgende dag wat actiefs te gaan doen. In anderhalf uur bracht de tuk tuk ons naar Hortain Plans National park waar we een 10 KM wandeling gingen maken naar de Bakker falls en naar Worlds End. Het was geen harde of zware klim maar mijn uithoudingsvermogen werd wel even getest na al de weken hier. Door modder en roodzand liepen we en liepen we en liepen we. Er was alleen niks te zien... Eenmaal aangekomen bij Worlds End was er echt helemaal niks te zien. Een en al wolken. Alsof we op wolken liepen. Worlds Ends staat bekend om zijn stijle afgrond en het overweldigende uitzicht (volgens tripadvisor) waarbij je op een heldere dag zelfs de zee kan zien. Helaas. De rest van het nationaal park was wel mooi maar we hadden het niet erg gevonden als we het hadden overslagen. Die avond boekte Amit zijn vlucht naar India voor over twee dagen. Ik had geen energie meer om nog van alles te zien en zo lang met het OV te reizen dat we de volgende dag wel naar Colombo moesten gaan. Het was een mooi bezoekje aan Nuwara Eliya maar ook hier waren we snel uitgekeken.
Colombo - eindstation
De laatste treinrit in Sri Lanka en de laatste rit samen. Via Kandy reed de trein in een kleine 7 uur door naar Colombo waar we ons naar hetzelfde verblijf lieten rijden dan bij ons vorige bezoek aan deze stad. Gelukkig hadden ze nog één kamer vrij. Na heerlijk te hebben gegeten hebben we nog een hele tijd gepraat en muziek gemaakt.We beseften ons nog niet echt dat dit na vier weken echt de aller aller laatste avond was. Heel gek. Rationeel gezien weet je dat dit moment komt en dat het goed is. Maar toch...het blijven zulke pijnlijke rot momenten. De volgende ochtend moest Amit al op tijd weg. We wisten allebei niet echt wat we moesten zeggen. Tuk tuk aangehouden, een knuffel, een klein traantje wegpikken en hup, op naar het vliegveld. Zo raar en leeg opeens. Ik had geen zin om de laatste dagen alleen te zijn en hoopte dat er nog een bed vrij was in het Colombo City Hostel. Een populair hostel naast het huis van de minister. 24/7 bewaking, veiliger kan je het niet treffen. In de female dorm waren er nog bedden vrij. Mijn buurvrouw, een Indiaas meisje wist de weg al goed te vinden en nam mij mee uit eten. 'S avonds het nachtleven ontdekt met allemaal fancy clubs die Amit en ik nooit konden vinden. Wauw, ze sluiten niet om 22.00 uur zoals alles doet. Je raad het misschien al; dat was een dolle boel. De twee dagen daarna heb ik vooral heel veel geslapen, een ander deel van Colombo verkend en ben ik 's avonds maar weer naar de bios gegaan. J.K. Rolings nieuwste film "Beautiful Beast and where to find them" hielp mij door mijn laatste avond heen. Drie dagen Colombo voorbij. Eindelijk!! Ik heb een mooie, bijzondere tijd gehad op dit nu zo groene eiland maar ben ook blij om weer verder te gaan. Jelous genoeg geweest. Volgende sight seeing bestemming: Dubai!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
