Taman Negada- gillende kevers

Een flitsend bezoekje aan Taman Negada Nationaalpark waar ik het plan had om twee of drie dagen door de jungel te trekken, ging niet door omdat ik niemand kon vinden die dit ook wilde. Het was een beetje uitgestorven.
'S ochtends voor de wekker wakker, pakte ik mijn laatste spullen, gaf ik iedereen een dikke knuffel en wachtte geduldig totdat ik werd opgehaald. Eenmaal aangekomen in Jeratut werden we door een reisbureau gevraagd om een aantal formulieren in te vullen. Deze "officiële" formulieren gaven ons toegang tot het nationaalpark en gaf ons vergunning om foto's te maken. Na mijn idee onzin omdat ze op deze manier alleen maar meer geld ontvingen. Er werd nogmaals benadrukt hoe belangrijk het was om altijd je formulieren mee te hebben omdat je anders illegaal bent.
Twee uur later waren we in een gebouwtje vlakbij een rivier en werden onze namen èèn voor èèn opgeroepen. Ons toegangsbewijs werd geprint en overhandigd. Dit duurde even. Vervolgens zaten we twee uur lang inelkaargevouwen in een houten bootje. Het groene landschap, het bruine water en de waterbuffalos langs, de kant deed mij veel denken aan ons twee daagse tripje op de Mekong rivier van Thailand naar Laos.
Eenmaal weer aan wal kregen we informatie over het park en de excursies die te doen waren in Taman Negada. Beleeft geluisterd op dit drijvende restaurant maar wist toch al dat ik dat niet ging doen omdat je alles zo een beetje makkelijk zelf kon doen. Samen met de actieve Estonische Gert opzoek gegaan naar een dorm voor twee nachten. Heel makkelijk want alles is aan het strandje waar je aankomt of daar direct achter. Een èèn of ander inelkaar geflanste kamer met wat wankele stapelbedden met klamboes was goed genoeg voor ons. Dezelfde avond kwam Katrin erbij en kon ik weer even Nederlands praten en zij Vlaams. We waren heel blij met onze klamboes want, ik dacht eerst dat we dikke, vliegende kakerklakken hadden maar het bleken enorme soort van kevers te zijn die dik, vet én snel zijn. Ze vliegen als een gek en hun gekrijs gaat door merg en been. Hun schild is zo hard dat je keihard "POK" hoort en onverwoestbaar zijn.
'S avonds zijn Katrin en ik zo een beetje aangevallen door die dingen in de heerlijke beschimmelde toiletten met, als je mazzel had een deur er in. Met gestamp van onze voeten op de grond vlogen de krijzende beesten na een tijdje of vielen ze ten prooi aan èèn van de katten en durften wij eindelijk snel naar de WC.

De volgende dag gingen we met zijn drieeen de Canopy walk doen. Er zijn een paar Canopywalks in de wereld waarvan een in Taman Negada. Een Canopy walk houdt in dat je wandeld over een van de langste hangbruggen ter wereld. De Canopybrug in Taman Negada is 570 meter lang. Het was helemaal niet eng. Wij dachten (zols het zo mooi op de foto's stond afgebeeld) dat het èèn lange, hoge brug zou zijn. Dat was het niet. Het bestond uit een aantal verschillende delen waar er max. twee of drie personen tegelijkertijd op mochten. Hoe hoger de brug hoe meer de grond mee op liep. Nog steeds was het aardig wat meters boven de grond met een rijkelijk groen gevuld jungel landschap overal om je heen. Over de constructie van de brug moet je maar niet te veel overna denken. Stel je voor allemaal schildersladders achterelkaar met een houtenplankje erop om er overheen te lopen, gelegen in hang en valnetten,vastgeschroeft en vastgebonden aan de bomen waartussen de brug is gespannen. Elke
morgen wordt de brug gecontroleerd so no worries :). Na deze wiebelige wandeling zijn we verder doorgelopen naar Tereskhill. Na deze style, korte klim moest Gert weg en zijn Karin en ik nog een paar uur verder gelopen. Erges halverwege kwamen we in zo'n surrealistisch landschap terecht. Een sprookjesachtige brug verborgen in een landschap waarvan de onderstehelft bedekt was in bruin van opgedroogd modder en de bovenste helft helder groen was en bedekt met zonlicht. Wat we later hoorde was dat het water super hoog staat tijdens het regenseizoen en modder achter laat op de bladeren als de regen eenmaal weer weg is. Nou, geloof mij, dan wil je daar echt niet zijn.
Weer terug in de taxiboot naar de andere kant van de rivier die je moet oversteken om in het Nationaalpak te komen, begon het gekrijs weer.....